తెల్లారింది. రాజుగారికి రాత్రి మంచి నిద్ర పట్టింది. ఎవరో పిలుస్తున్నట్టుగా ఉండటంతో, నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరిచి చూసాడు. ఎదురుగా నిన్న తోటలో పిల్ల. వెంటనే గుర్తుపట్టాడు. “ఏంటి సుందరీ, సూర్యోదయ వేళకే మా దర్శనార్ధం వచ్చితివి”… అన్నాడు. అర్థం కాలేదు పిల్లకి, బదులివ్వకుండా అలానే ఉంది. ‘ఒహో ఈ పిల్లకి ఇలాంటి మాటలు అర్థంకావు కదు’ అని గుర్తొచ్చి… “ఏంటి పిల్లా పొద్దున్నే వచ్చావు, ఏంటి సంగతి”… అన్నాడు. “మీరే రమ్మన్నారు మహారాజా”… బదులిచ్చింది. “నేను రమ్మన్నానా” “హంస పని అన్నారు కదా” ‘ఒహో నిన్న లేచినప్పుడు అన్నా కదా అలా. ఇప్పుడు ముందు క్షుద్బాధ. ఏదన్నా తినాలి’ అనుకుంటూ… “ముందు ఏదన్నా తినాలి పిల్లా, తరువాతే మిగిలినవి. నువ్వెళ్ళి చిల్లిగారెలు, కొబ్బరి పచ్చడి, అల్లప్పచ్చడి, కరివేపాకు కారం, పూర్ణాలు పట్టుకురా పో”… అన్నాడు. పిల్ల వెళ్ళబోయింది. “ఆగు పిల్లా” “నీ దగ్గర కూడా చిల్లిగారె, పూర్ణాలు ఉన్నాయి, చూపిస్తావా”… అన్నాడు. “నా దగ్గరేమీ లేవు… నేనేమీ దాచుకోలేదు”… కాస్త భయపడుతూ చెప్పింది పిల్ల. “ఉన్నాయి పిల్లా. నీ దగ్గరున్న గారె, పూర్ణాలు తెలియదన్నమాట నీకు” తెలీదన్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపింది. “దా ఇలా రా” దగ్గరికొచ్చింది. ” ఇవిగో ఇవేమో పూర్ణాలు, ఇంకా పూర్ణంగా రూపం తీసుకోలేదనుకో”…అంటూ పిల్ల రెండు సళ్ళు పిసికాడు. “అబ్బా నెప్పి”… అంది. “ఏంటి ఈమాత్రానికే. ఇంత సున్నితంగా ఉంటే ఎలా పిల్లా. గట్టిపడాలి నువ్వు, అప్పుడే మా గట్టిదనాన్ని లోపలికి తీసుకోగలవు”… అంటూ పిల్ల చేతిని తన లేచిన అంగం మీద వేసుకున్నాడు. రాజు తింగరోడు అని తెలిసినా, మరీ ఇలా ఏది పడితే అది మాట్లాడతాడు, ఇష్టం వచ్చినట్టు చేస్తాడు అని ఊహించలేదు పిల్ల. అందుకే చప్పున చెయ్యి తీసేసింది. “ఏంటి పిల్లా వామ్మో అనుకుంటున్నావా. ఎలా ఉంది మా స్తంభం”… మీసం మెలేస్తూ అన్నాడు. తలవంచుకుని నవ్వింది పిల్ల. “నా స్తంభాన్ని చూసావు, నీ గారెని చూడని”… అంటూ పిల్ల వేసుకున్న పరికిణి ఎత్తి తల లోపలికి పెట్టాడు. ఇలా చేస్తాడు అని ఏమాత్రం ఊహించని పిల్ల, ఒక్కసారిగా భయపడి పరిగెత్తింది. “పిల్లా”… పిలిచాడు రాజుగారు. పిల్ల అలానే పరిగెత్తి మాయమయింది. గంట గడిచింది. పిల్ల కోసం చూసి చూసి రాజుగారికి చిరాకు వేసింది. ‘పిల్ల కదా నెమ్మదిగా చెయ్యాల్సింది. భయపడ్డట్టుంది’ అనుకుంటూ చప్పట్లు కొట్టాడు. ఒక సేవకుడు లోపలికొచ్చాడు. “వెళ్ళి సుమతిని ఏ పనిలో ఉన్నా వెంటనే రమ్మని చెప్పు” తల ఊపి వెళ్ళాడు సేవకుడు. కాసేపట్లో సుమతి వచ్చింది. “ఆకలి సుమతి. నాకు గారెలు, పూర్ణాలు కావాలి. వెంటనే తే”… అంటూ చెప్పి మంచం మీద వాలాడు. రాజుగారు ఆకలికి ఆగలేడని తెలిసిన సుమతి వెంటనే వెళ్ళింది. పలహారాలతో లోపలికి వచ్చింది. “ఏంటి ఇంత ఆలస్యంగా తింటున్నారు, రాత్రి తిన్నది జీర్ణమవ్వలేదా” అంది. “నీ ముద్దుల చెల్లెలికి చిల్లిగారెలు, పూర్ణాలు తెమ్మని చెప్పి గంటలు గడిచాయి. ఎప్పుడో వెళ్ళింది, ఇంకా రాలేదు, చూసి చూసి ఇక ఆగలేక నిన్ను రమ్మన్నా”… కోపంగా అన్నాడు. “అలా చెయ్యదే. మీరు చెప్పింది చెయ్యకపోవటమా”… పలహారాలు చేతికిస్తూ అంది. “ఏ తోటలో ఆడుకుంటోందో” రాజుగారు తింటున్న గారెల వైపు చూసింది సుమతి. చిల్లిగారెలు. రాజుగారు, తిండిని, దెంగుడిని కలుపుతూ ఉంటాడని తెలిసిన సుమతికి విషయం అర్థమయింది. “ఏమన్నారు మా చామంతితో”… అనుమానంగా అడిగింది. “నేనేమన్నాను. ఆకలిగా ఉంది, గారెలు, పూర్ణాలు తెమ్మన్నా”… గారె నోట్లో కుక్కుకుంటూ అన్నాడు. “ఇంకా” “అంటే అది మరి” “ఆ, అంటే, అది, మరి” “మీ చెల్లి చిల్లిగారె లంగా ఎత్తి తల లోపల పెట్టాను”… కాస్త తలదించుకుని అన్నాడు రాజుగారు. కోపంతో కళ్ళు పెద్దవి చేసింది సుమతి. “అలా చేస్తే మరి చిన్నది భయపడి పారిపోక, అబ్బా రాజా, నా గారె, నా గారె అంటుందా”… చిరుకోపం చూపిస్తూ రాజుగారి తల మీద మొట్టికాయ వేసింది. “ఏదో అలా చూడాలనిపించి… అయినా నాకు కనపడలేదు, చూసేలోపే తుర్రుమని పారిపోయింది.”… పళ్ళన్నీ కనిపించేలా నవ్వుతూ అన్నాడు. “కాస్త తమాయించుకోండి. చిన్నపిల్ల అది. నేను ఆ వయసులో ఉన్నప్పుడు ఎలా ఉన్నానో గుర్తే కదా మీకు” “నువ్వు ఆ వయసులో అబ్బో, నువ్వసలు, ఆహా ఓహో, ఏం గుర్తుచేసావు సుమతీ, రా ఇలా” అంటూ పళ్ళెం పక్కన పెట్టి సుమతిని మీదకి లాక్కున్నాడు. సుమతి లంగా లోపల తలపెట్టి ముద్దులు పెట్టసాగాడు. “నోట్లోది మింగండి, మూతి తుడుచుకోండి, నీళ్ళు తాగండి, లేదంటే మళ్ళీ తల్పం మొత్తం వాంతి చేసుకుంటారు” “నిజమే సుమతీ, బాగా చెప్పావు” అని సుమతిని లేపి, నీళ్ళు తాగాడు. “అనుభవం కాబట్టి చెప్పాను. ఒకసారి ఇలాగే తింటూ సగంలో చెయ్యబొయ్యారు, మొత్తం కక్కారు. కడగలేక నాకు మీ మీద పిచ్చి కోపం వచ్చింది” “మా మీద కోపమా. మా ఇష్టసఖి సుమతికి, మా సొంత మనిషి అనుకునే మా సుమతికి మా మీద కోపమొచ్చినదా”… నీళ్ళు తాగి సుమతి ఓణీకి మూతు తుడుచుకుంటూ అన్నాడు. “రాదా అలా చేస్తే. అయినా ఆ కోపం వెంటనే పోయింది” “ఎలా” “మీ ముఖం చూసి. అలానే మీరు ఇచ్చిన ఎర్ర రంగు ఉంగరం చూసి” “మా సుమతికి ఏమివ్వాలో మాకు తెలీయదా ఏమిటి”… అంటూ మళ్ళీ సుమతిని మీదకి లాక్కుని, సుమతి రవికని విప్పసాగాడు. ఇంతలో “మహరాజా” అంటూ పిలుపు వినిపిచ్చింది. “ఓరి నీ… వెధవ గోల, ఏంటి, ఏం కొంపలు మునిగాయి”… కోపంగా అన్నాడు. “మహరాజా, మహరాణిగారు విచ్చేస్తున్నారు”… తలవంచుకుని చెప్పాడు సేవకుడొకడు. ‘అబ్బా రాణీ, ఇప్పుడే రావాలా నువ్వు’ అనుకుంటూ వెంటనే లేచాడు రాజుగారు. సుమతి చకచకా దుస్తులు సవరించుకుని వడ్డిస్తున్నట్టు పలహారపు పళ్ళెం పట్టుకుని నిలబడింది. పట్టపురాణి వైదేహి వచ్చింది.

“ఏమీ చేయిచుంటిరి మా ఏలిక?”.. పక్కనే ఉన్న సుమతిని చూస్తూ అడిగింది రాణి. “అల్పాహారం భుజించుచుంటిని దేవీ. రమ్ము కలిసి తినెదము”… అన్నాడు రాజుగారు. “నేనేప్పుడో తినుంటిని. మీరు కానివ్వండి”… అంది రాణి. “ఒక పండైనా తిను దేవీ. ఇదుగో నా అరటిపండు తీసుకో, నీ చేత్తో చిల్లిగారె నోటికందించు”… కన్ను గీటుతూ అన్నాడు రాజుగారు. సుమతికి పిచ్చికోపం వచ్చింది. ‘గంట క్రితం తన చెల్లెలి వెంటపడ్డాడు, క్షణం ముందు తన మీద పడిపోయాడు, ఇంతలోనే రాణి గారె గురించి మాట్లాడుతున్నాడు, ఏం మనిషి అసలు, ఏం కుతి అసలు’ అని తిట్టుకుంది. “సుమతీ, రాణీ, నేను కలిసితినెదము, మా పతిసతుల మథ్య నీవు వలదు, వెళ్ళి పూలు కట్టుకో, చామంతులు వెతికిపట్టుకో”… అన్నాడు పళ్ళికిలిస్తూ. రాజు ఇలా అంటుండగా, రాణి వెనక్కి తిరిగి తన చీరని సరిచేసుకోసాగింది. “చిత్తం మహారాజా, మీరు హాయిగా తినండి, నాకు చాలా పనులున్నాయి. ఉన్న పనులు చాలక మా చెల్లికున్న ఇబ్బందులు చూసుకోవడం ఇంకో పని” అంటూ, రాణి అటు తిరుగుందని, పలహారాల పళ్ళెం రాజు నెత్తి మీద ఠపీమని కొడుతున్నట్టు పెట్టి వెళ్ళింది సుమతి. “సుమతీ, మల్లెలు ఎక్కువ కట్టు, కొంత సమయంలో అతిథులు వస్తారు, మన తోట మల్లె సువాసనకి వాళ్ళు ఆశ్చర్యపోవాల్సిందే” అంటూ కూర్చుంది రాణి. “అలాగే రాణివారు, వస్తాను రాజావారు” అంటూ రాజుగారిని చూస్తూ మూతి తిప్పుకుంటూ వెళ్ళింది సుమతి. “అతిథులా, ఎవరా అతిథులు రాణీ. అయినా ఎవరొచ్చినా, వారు మా రాణివారిని మించునా, ఏ మల్లెలకైనా మా రాణి సువాసన ఉండునా”… అంటూ రాణి దగ్గర కూర్చుని రాణి బుగ్గ గిల్లసాగాడు రాజుగారు. “మీకు ఆ భూపతి సంగతులు చూసుకోవడమే సరిపోయింది. ఇక మిగతావి ఎలా తెలుస్తాయి” అంది. “మిగతావా. ఏమిటవి రాణీ”… అంటూ ఇంకాస్త దగ్గరికి జరిగి, రాణి చీర లోపల చెయ్యిపెట్టసాగాడు రాజుగారు. మామూలుగా రాజుగారిని విదిల్చే రాణి, ఆ రోజెందుకో సంతోషంగా ఉండటంతో, రాజుగారి చేష్టలని కొనసాగించసాగింది. రాజుగారికి రాణి ఆనందంగా ఉందని అర్థమయింది. వెంటనే రాణిని వెనక్కి పడుకోబెట్టి, రాణి చీర పైకి లేపాడు. రాణి రెమ్మలు మెరుస్తూ కనిపించాయి. “ఏంటి రాణీవారు, ఈరోజెందుకో మెరిసిపోతున్నారు” “నా మొగుడి కోసమే. పొలానికి నీళ్ళు కావాలి. పొలానికి నీళ్ళు పెట్టి కొన్నిరోజులయింది మరి” రాజుగారు, రాణి, మంచి కోరికతో ఉన్నప్పుడు రకరకాల వృత్తులలో ఉన్నవారి లాగా మాట్లాడుకుంటారు. “మీ పొలానికి నీళ్ళు పెట్టకుండా ఎక్కడ తిరుగుతున్నాడు మీ మొగుడు”… పంచె విప్పుతూ అన్నాడు రాజుగారు. “నా మొగుడికి నా పొలం మాత్రమేనా ఏంటి ఉంది, ఎన్నో పొలాలున్నాయి. ఆ పొలాలకి నీళ్ళు పెట్టి పెట్టి, చాలదన్నట్టు కొత్త పొలాల కోసం వెతుకుతూ ఉంటాడు. అసలు అలుపే ఉండదు.” “మరి అంత శక్తి గలవాడు దొరకాలని కోరుకునేటప్పుడు ఉండాలి ఈ బుద్ధి. ఎక్కువ నీళ్ళున్నవాడు ఒక్క పొలానికే అంకితమవ్వడు”… అంటూ రాణి రెమ్మల్ని విడదీసి ముద్దులిస్తూ, లోపల నాలిక పెట్టసాగాడు. రాణికి ఇలా నాకించుకోవడం మహా ఇష్టం. పైగా రాజుగారు బాగా నాకుతాడు. ఇలాంటప్పుడు తన దగ్గర పిల్లిలా మారిపోతాడు. అందుకే రాణి అన్నీ భరిస్తూ ఉంటుంది. “నీళ్ళు పెట్టనా” తలెత్తి అడిగాడు. “నేల ఎలా ఉందో తెలిస్తే అప్పుడు నీళ్ళు”… అంది. అంటే ఇంకాసేపు నాకమని. “నీళ్ళు ఉబుకుతున్నాయి, నింపుతా, చూడు” అంటూ తన అంగం వైపు చూపించాడు. “కాస్త ఆపుకోండి. ఇంకొంత నాకండి” రాజుగారి అంగం వైపు చూడకుండానే చెప్పింది రాణి. “అందుకే తెల్లదొరలు అంటుంటారు… A king commands his kingdom, but his queen commands him అని”… అంటూ మళ్ళీ నాకసాగాడు. “అంటే”… అడిగింది రాణి. “నువ్వు గొప్పదానివని చెప్తున్నా”… పళ్ళు ఇకిలించాడు రాజుగారు. “నాకు అర్థం కాని భాషలో నన్నేదో అని, మళ్ళీ ఈ ఇకిలింపొకటి”… కోపంగా అంటూ చీర సర్రున దింపుకుని ఒక్కసారిగా లేచింది రాణి. “సత్యము రాణీ, నిన్నేమనుదును చెప్పు, నువ్వు నా రాణివి, నా పట్టమహిషివి, నాలో సగభాగం. రమ్ము, ఏకమయ్యెదము”… అన్నాడు. “నన్నేదో అన్నారు. కమాందు, కమెండు, నన్నేదో అన్నారు మీరు. ఏకమవ్వటం కాదు, మీకు ఈ వారం మొత్తం పువ్వు కాదు కదా, ఆకు కూడా ఇవ్వను” కోపంతో అంటూ వెళ్లసాగింది రాణి. “నా వైదేహీ, రెమ్మలు దేహీ, పొద్దున నించి ఒక్కొక్కరూ చిక్కినట్టే చిక్కి మా నించి తప్పించుకునిపోతున్నారు. కాస్త దున్నించుకొనుడు”… అంటూ రాణి భుజం పట్టుకుని ఆపాడు. “దున్నవలెనన్న, ఓ పద్ధతి, ఓ క్రమం ఉండవలెను, మీకెక్కడనున్నవి కనుక. ఏమన్నా అన్న రాజునందురు, నా ఇష్టమందురు. ఈ రోజు మీ రాజాంగంతోనే పని కానిచ్చుకొనుడు. మా ఆనందం మంచులా కరిగినది. సెలవు”… అని విసవిసా వెళ్ళిపోయింది రాణి. ‘జీవితం. నేను రాజునా, బిచ్చగాడినా. బిచ్చగాడు ఒక్క ముద్ద కోసం అడుకున్నట్టు, నేను పొద్దున నించి ఒక్క పువ్వు కోసం అడుక్కుంటున్నా ఒక్కతీ ఇవ్వలేదు పువ్వుని. ఆ పిల్ల, సుమతి, రాణీ, ఒక్కరు కూడా పువ్వివ్వకుంటిరే, చెయ్యే దిక్కా’ అనుకుంటూ ఒక కిటికీ దగ్గర ఉండి మహల్ బయటున్న రాచబాటని చూడసాగాడు. ఇంతలో అక్కడ రెండు పెద్ద గుర్రపు బండ్లు ఆగాయి. ‘ఆ వచ్చింది కానీ…’ అని అనుకుంటుండగానే రాజుగారి కళ్ళు పెద్దవయ్యాయి.