హాయిగా ఒళ్ళు విరుసు కుంటూ లుంగీ కట్టుకుని హల్లోకి వెళ్ళాడు సుధాకర్. సుమతిని తేలికగా లొంగదీసుకోగటిగాడే గానీ… సుమతి అన్నమాటకు చిన్నబుచ్చుకున్నాడు సుధాకర్… తను అన్నదీ నిజమే… వయస్సు మీద పడుతోంది, మనస్సు ఉత్సాహంగానే ఉన్నా… పరిస్థితుల ప్రభావం కొంత ఉంది, తన భార్య రెండేళ్ళుగా తనతో అంత సఖ్యతగా కూడా ఉండడంలేదు… భార్య మీదున్న ప్రేమతో మరోకరి పొందికోరి సుధాకర్ వెళ్ళిందీ లేదు. సుమతితో శృంగారం తొందరగా అయ్యిపోవడం సుధాకర్ కు అస్సలు నచ్చలేదు. సుమతి అంత తొందరగా ఒప్పుకుంటుందని కూడా సుధాకర్ అనుకోలేదు. ‘‘ఏమైనా సుమతితో సూపరనిపించుకోవాలి… ప్లానింగ్ లేకుండా చేస్తే ఇలానే ఉంటుంది… ఈ సారి ప్లాన్ చేయాలి, ఒక రోజంతా తనతో ఎంజాయ్ చేయాలి… గట్టిగా నిర్ణయించుకున్నాడు’’, బయట ప్లాన్ చేద్దామంటే సుమతి చాలా మందికి తెలుసు ఎవడూ చూసినా ఇబ్బందే, ఇళ్ళే సేఫ్… భార్య కనీసం ఇంకో 10 రోజుల దాకా రాదు. పెద్దకొడుకు బెంగుళూరు క్యాంప్ లో ఉన్నాడు వాడు రాడు. ఇక మేనేజ్ చేయాల్సింది చిన్న కొడుకునే… చూద్దాం ఏదొక దారి దొరక్కపోదా…! అని ఆలోచిస్తుండగానే… ఎవరో తలుపు కొట్టారు. ఈ ఆలోచనలంన్నింటి నుండి బయటకు వచ్చిన సుధాకర్ వెళ్ళి తులపు తీశాడు… తన ఇంటి దగ్గరలోని మెకానిక్ షెడ్లో పనిచేసే కుర్రాడు ఎదురుగా ఉన్నాడు… వీడేంటి…? అనుకుని ‘‘ఏంటిరా…? ఏం కావాలి’’ అన్నాడు సుధాకర్. ‘‘నమస్తే సార్ మీ ఇంట్లో పనిచేసే సుమతి అక్క ఉందా…?’’ అడిగాడు కుర్రాడు. వీడికి సుమతితో ఏం పని? వీడి అవతారం చూస్తే పని మద్యలో వదిలేసి పరిగెత్తుకొచ్చాడని తెలుస్తోంది… ఏదైనా అర్జెంటా…! అనుకుని?. ‘‘ఏరా… ఏంపని?’’ అడిగాడు సుధాకర్. ‘‘అక్క కోసం వేరే ఆంటీ వెతుకుతోంది… సుతమక్క ఇంటికి కూడా వెళ్ళి వచ్చిందట, పొద్దున మీ ఇంటికి వచ్చినప్పుడు చూశా… మధ్యాన్నం తిరిగి వెళ్ళడం చూడలేదు అందుకే ఉందేమో అడగమని చెప్తే… వచ్చా…’’ చెప్పాడా కుర్రాడు. ఇంకా పని అవ్వలేదురా… బాత్రూమ్ కడుగుతోంది అవ్వగానే పంపిస్తా అంటుండగా… స్నానం చేసి బయటకు వచ్చిన సుమతి వీళ్ళ మాటలు విని గబగబా రెడీ అయి బాత్రుమ్ లోంచి బకెట్ తీసుకుని హల్లోకి వచ్చింది పని చేస్తున్నట్టు నటిస్తూ. సుమతిని చూడాగానే ఆ కుర్రాడు ‘‘అక్క నువ్వు ఫోన్ ఎత్తడం లేదంటా… ఒకసారి ఫోన్ చూసుకో అన్నాడు’’ వెంటనే ఫోన్ చూసుకుంది సుమతి… 3 మిస్ కాల్స్ ఉన్నాయి రంగారావు దగ్గర నుండి వేరే నెంబర్ నుండి మరో 5 మిస్ కాల్స్ ఉన్నాయి… హమ్మో… వీడిన్ని సార్లు (అన్నీ రంగారావే చేశాడనుకుని) చేశాడేంటి… అనుకుని ‘‘ఆ ఇప్పుడే వస్తా నువ్వెళ్ళు’’ అంది. ‘‘ఆ మీట వినగానే వెనక్కు తిరిగి వెళ్ళిపోయాడు వాడు’’. మళ్ళీ తలుపులు వేస్తూ సుధాకర్… ‘‘ఆకలేస్తుందన్నావ్ తీరకుండానే వెళ్ళిపోతావా…?’’ మళ్ళీ ద్వదార్ధం వచ్చేలా అన్నాడు. ‘లేదు బాబుగారు, అర్జెంట్ గా వెళ్ళాలి. మీ గొడవతో ఫోన్ చూసుకోలేదు… చాలా సేపటి నుండి ఫోన్ చేస్తున్నారు… అర్జెంట్ గా వెళ్ళాలి’ అంది సుమతి. ‘‘ఇప్పటి దాకా జరిగింది గొడవా…!?’’ చిలిపిగా అడిగాడు సుధాకర్… సిగ్గుపడుతూ వయ్యారంగా సుధకర్ దగ్గరకొచ్చి లుంగీ పైనే సుధాకర్ మడ్డపై చేయివేసి ‘‘వీడి గొడవ… దీనితో…’’ అంటూ తన పువ్వుపై మరో చేసి వేసింది. టక్కని సుమతిని లాక్కుని గట్టిగా కావలించుకున్న సుధాకర్ ‘‘మరి గొడవ మధ్యలోనే వదిలి వెళ్ళిపోతే ఎలా…!?’’ అన్నాడు ప్రేమగా మరోసారి సుమతి పెదాలను అందుకుంటూ… సుధాకర్ ని వారిస్తూ… ‘ఉండండయ్యగోరు… మీరిప్పడు ఈ గొడవ మొదలు పెడితే… బయట నిజంగా పెద్ద గొడవలు జరిగిపోతాయి’ నన్ను వెళ్ళనివ్వండి అంది సుమతి. ‘అమ్మా నిన్ను వదిలేస్తే మళ్ళీ దొరుకుతావా…?’ దీనితో ‘‘ఊ’’ అనిపించుకుంటే పనైపోద్ది ఎలాగో ప్లాన్ చేద్దామనుకున్నాగా, అనుకున్నాడు మనస్సులో. సుధాకర్ సంగతి అర్ధమైన సుమతి… ‘‘మన గొడవ అయిపోయింది… నేను వెళ్ళి ఆ గొడవ చూసూకోవాలి నన్ను వదలండయ్యగోరు…’’ ‘‘అదే మరి… గొడవ పడినా పడినట్టులేదు… మరోసారి ఇరగదీద్దం అనుకున్నాంగా… ఇప్పడు అయిపోయిందటావేంటీ… అలా అయితే… పద మళ్ళీ మొదలు పెడదాం… గొడవ పూర్తవ్వకుండా వదిలేదే లేదు’’ ఎలాగైనా ఒప్పించాలని కొంత ఫోర్స్ చేశాడు, సుధాకర్. ‘‘అమ్మబాబోయ్… మీరున్నారే… ఇప్పడు నావల్ల కాదు… నేను వెంటనే వెళ్ళాలి’’ అంది సుమతి. ‘‘అయితే నేను చెప్పినప్పుడు కాదనకూడదు అలా అయితేనే వదులుతా’’ అన్నాడు. ‘‘సరే బాబు… మీ ఇష్టం ఇప్పడు మాత్రం నన్ను వదిలేయండి…’’ అంది మరింత బ్రతిమాలుతున్నట్లు. ‘‘సూపర్’’ అంటూ… మరోసారి సుమతి పెదాలందుకున్నాడు సుధాకర్. ఆపకపోతే ఆగడని… సుధాకర్ ని తోసేస్తూ తన ‘‘ప్లీజ్ బాబుగారు అర్జెంట్ వెళ్ళాలి’’ అని తన కౌగిలినుండి తప్పించుకుని పరుగులు తీసింది. ‘‘అయ్యో భోజనమైన చేసి వెళ్ళమనాల్సింది…’’ అనుకుని… ఎంతైనా మగబుద్ది నా ఆకలేగానీ తన ఆకలి గురించి ఆలోచించలేదు అని తన తలమీద తనే ఒకటి పీక్కుని సుమతి బయట పెట్టిన బకెట్ తీసుకుని బాత్రమ్ లో పెట్టి భోజనానికి బయలు దేరాడు.

రంగారావు దగ్గర నుండి అన్ని సార్లు ఫోన్ రావడంతో కంగారు, కంగారుగా వెళ్ళిన సుమతికి మస్థానమ్మ (అందరూ మణి అని పిలుస్తారు) ఎదురైంది… ఏదో బాగా కంగారు పడుతోంది… ‘‘ఏం అయ్యిందక్కా….? ఏంటలా ఉన్నావ్…?’’  అడిగింది సుమతి. ‘‘నీ కోసం గంటన్నర నుండి వెతుకుతున్నా… ఇక్కడ కాదు పద మీ ఇంటికి వెళ్దాం’ అని సుమతిని లాక్కుని వెళ్ళబోయింది మణి. ‘‘ఉండక్కా ఆ రంగారావుగాడు చాలా సార్లు ఫోన్ చేశాడు, ముందు వాడి దగ్గరకు వెళ్ళాలి, లేకపోతే వాడి సంగతి తెలుసుగా…!’’ అంది సుమతి. ‘‘ఎక్కడెకెలతావ్ వాడు ఊరిలో లేడు… నా సమస్య కూడా వాడి వల్లే… అందుకే నువ్వేమన్నా సాయం చేస్తావని నీ దగ్గరకొచ్చింది’’ అంది మణి. సరే పద అంటూ ఇద్దరూ సుమతి ఇంటికి బయలుదేరారు. ముందు రంగారావుకి ఫోన్ చేయాలి అనుకుని నడుస్తూనే ఫోన్ చేసింది సుమతి.
(ఫోన్ సంభాషణ)
సుమతి: అయ్యగారు… చెప్పండి…
రంగారావు: ఎక్కడున్నావే…? ఫోన్ ఎత్తవే…?
సుమతి: వేరే అయ్యగారింట్లో పని చేస్తున్నా…
రంగారావు: ఇప్పటిదాకానా…? రోజూ ఎప్పుడో ఇంటికి పోతావుగా? ఇంటి పనిలతో పాటూ… ఒంటి పనులు కూడా మొదలు పెట్టావా?
సుమతి: (అమ్మో… ఈ సచ్చినోడు మామూలోడు గాదు… అన్నీ తెలిసిపోతాయి… జాగ్రత్తగా మాట్లాడాలి)
అదేం లేదు అయ్యగారు… బాత్రూమ్ అదీ కడమని ఆర్డరేశారు అందుకని లేట్ అయ్యింది.
రంగారావు: నువ్వు నీ వేషాలు నాకు తెలియవేంటే లంజా…? సర్లే నువ్వు అర్జెంటుగా గెస్ట్ హౌసికి వెళ్ళు… అక్కడ నలుగురు నీ కోసం ఎదురు చూస్తున్నారు… 
సత్తిగాడికి ఫోన్ చేస్తా వాడు నీ ఇంటికొచ్చి నిన్ను తీసుకెళ్ళడానికి వస్తాడు…
సుమతి: వామ్మో నలుగురేంటి…? నొక్కదానినేనా…? కంగారు పడతూ అడిగింది.
రంగారవు: కాదులేవే… అయినా నలుగురు నీకో లెక్కేంటే… నలభై మందినైనా సుఖపెట్టేత్తావ్…
సుమతి: పెడతా… పెడతా… వాళ్ళ దెబ్బకి సచ్చూరుకుంటా…?
రంగారావు: అది కాదులేవే… గెస్ట్ హౌస్లో మనోళ్ళు పార్టీ చేసుకుంటున్నారు… వాళ్ళకోసమని పులసలు అవీ తెప్పించా… వాళ్ళకి వండిపెట్టి… వాళ్ళుకు మందులోకి పకోడీలు, ఆమ్లెట్లు వేసి పెట్టడానికి. చెప్పడం మర్చపోయా సాయంత్రం దాకా అక్కడే ఉండి వాళ్ళు వెళ్ళాక మొత్తం క్లీన్ చేసి నువ్వేళ్ళు అర్ధమైందా… (గర్జించినట్టుగా)
సుమతి: సరే అయ్యగారు…
ఇంతలో సుమతి ఇంటికి చేరారిద్దరూ… ఇంట్లోకి వెళ్ళగానే…

మణికి మంచినీళ్ళు ఇచ్చి ఇప్పుడు చెప్పక్కా ఏంటీ అంత కంగారు పడుతున్నావ్? ఏంలేదే… ఆ రంగారావుగాడు హీరాని (మణి పెద్దకూతురు) గెస్టౌసుకి పంపమని ఫోన్ చేశాడే… పంపకపోతే వచ్చాక నా అంతు చూస్తానని బెదిరిస్తున్నాడు. ‘‘వంటచేయడాని కంటకదా… పంపాల్సింది.’’ అమాయకంగా అడిగింది సుమతి. ‘‘నీ బొంద నీకు అర్ధం కావడంలేదు. గెస్టౌస్లో  ఉంది సిటీ నుండి వచ్చిన ఎం.ఎల్.ఏ కొడుకు వాడి స్నేహితులు, ఎం.ఎల్.ఏ కొడుక్కి హీరా ఈ రోజుకి గిఫ్టంట… వాడి స్నేహితుల కోసం హైదరాబాద్ నుండి అమ్మాయిలు వస్తున్నారంట. వాడు పల్లెటూరి అమ్మయి కావాలన్నాడంట అందుకని ఇప్పుడు హీరాని పంపుతావా సత్తావా అని కూర్చున్నాడు. ఏం చేయాలో పాలు పొవడం లేదు, ఇద్దరం కలిసి ఏదోటి చేసి ఈ గండం గట్టెక్కించాలి… హీరాని వీడికి దొరక్కుండా దాచేయాలి…’’. ‘‘సరే అక్కా… పోనీ హీరాని వాళ్ళ అత్తగారు వాళ్ళు వచ్చి తీసికెళ్ళిపోయారని చెబితే…?’’ అంది సుమతి. వాడు నమ్మడే… పైగా వచ్చాక డైరెక్టుగా వాళ్ళింటెళ్తాడు… పోనీ కనబటడం లేదు… నువ్వు ఇంటికొచ్చే సరికి లేదని… పొద్దున నువ్వు తిడితే పారిపోయిందని చెప్పు. మనం ఎక్కడన్నా దాసేద్దాం… ఎక్కడ దాస్తావ్ ఎన్నాళ్ళు దాస్తావ్… వాడు వచ్చాక రచ్చ… రచ్చ చేస్తాడు. ‘‘పోనీ సిద్దారెడ్డి అయ్యగారికి చెబితే…’’ అంది సుమతి. ‘‘అయ్యగారు కూడా ఊళ్ళో లేరు… ఐనా ఏమని చెప్పను… వాడిలా చేస్తున్నాడనా…? వాడు నన్ను కూడా వాడుకుంటున్నాడనా…? చెప్పి మనం బతకగలమా…? వెతికి వెతికి ఛంపేస్తాడు. ఇద్దరూ ఆలోచనలో పడ్డారు… ఇంతలో సుధాకర్ ఫోన్ చేశాడు సుమతికి ( గొడవ అంటూ పరిగెత్తు కెళ్ళింది… అసలు పరిస్థతి ఏంటో తెలుకోవాలని)
బయటకు వెళ్ళి ఫోన్ ఎత్తింది.

సుమతి: చెప్పండయ్యగారు
సుధాకర్: ఏం లేదు… కనీసం అన్నం కూడా తినకుండా గొడవ అని పరిగొత్తుకెళ్ళావ్… ఏందుకో కనుక్కోవాలిని పించింది. ఏంటీ పరిస్థితి నేనేమైనా సాయం చెయ్యగలనా?
సుమతి: అందుకే అయ్యగారు మీరంటే నాకిట్టం… పనిదాన్ని… పనిమనిసిలా చూడరు… ఇంట్లో దానిలా చూత్తారు… అందుకే మీరడితే కాదనలేక పోయా…!
సుధాకర్: మరి ఎంత సేపటిలో వస్తున్నావ్… నా మంచితనం చూడ్డానికి? కొంటెగా అడిగాడు సుధాకర్.
సుమతి: మీకెప్పుడూ అదే రందా…!
సుధాకర్: ఇంతకు ముందు లేదే… నువ్వే నన్ను చెడగొట్టావ్…
సుమతి: నాకు రావడం కుదరదయ్యగారూ… సాయంత్రం కూడా రాను… ఇక్కడొక ఇబ్బంది వచ్చిపడింది.
సుధాకర్: అవునా….? ఏంటి ప్రాబ్లమ్ చెప్పు నేనేమైనా సాయం చేయ్యగలనేమో చూస్తా…
సుమతి: ఏం లేదయ్యగారూ… నాకు బాగా కావాల్సిన వాళ్ళ అమ్మయ్… అత్తరింటి నుండి పుట్టింటికి వచ్చేసింది… ఓ నెల రోజులలో సర్ధిచెప్పి పంపిత్తాం అని నచ్చచెబుతుంటే… వాళ్ళేమో బలవంతంగా నైనా లాకెల్లడానికి వత్తున్నారు… ఏదైనా మంచి సలహా చెప్పండి… వాళ్ళు నొచ్చుకోకుండా… మేము ఆ పిల్లని పంపకుండా…
సుధాకర్: (కొంచెం సేపు ఆలోచించిన సుధాకర్), ఓ పని చేస్తే… ఆ పిల్ల పడిపోయిందని, కాలు విరిగిందని… ఓ నెల రోజులలో తగ్గగానే పంపిస్తాం మని చెప్పండి… వాళ్ళు నమ్మటానికి కాలుకి ఓ పెద్ద కట్టుకట్టించండి. వాళ్ళు ఆగుతారు అనుకుంటున్నా…
సుమతి: బావుందయ్యగోరూ… ఎంతైనా చతువుకున్నోల్లు చతువుకున్నోల్లే… మీరు చెప్పినట్టే చేస్తాం…. ఉంటా అంది.
సుధాకర్: మరి పనైపోగానే ఇంటికొస్తావా…?
సుమతి: లేదయ్యగారు… ఏమీ అనుకోకండి… వాళ్ళు వెళ్ళే దాకా తోడుగా నేనక్కడే ఉండాలి…. రేపు ఉదయాన్నే వచ్చి పనులన్సీ చేసేత్తా… 
సుధకర్ సమాధానం కూడా వినకుండా ఫోన్ పెట్టేసి… మణికి సుధాకర్ ప్లాన్ చెప్పింది. అప్పటిదాకా ఏం చెయ్యలో పాలుపోని మణికి ఈ ఆలోచన బాగా నచ్చింది. మరి కాలు విరక్కుండా కట్టుకట్టమంటే ఎవరు కడతారు? రేపు వాడొచ్చాక కట్టు ఎక్కడ కట్టించానంటే ఏం చెప్పాలి? తన అనుమానాలని చెప్పింది మణి. ‘ఓ పని చెద్దాం ఆ పుత్తూరు కట్లు కట్టే ఆయన ఉన్నాడుగా ఆయన్నే బతిమాలదాం పద అని అనుకున్నదే తడవుగా ఇద్దరూ అతని ఇంటికి బయలుదేరారు.

అతని ఇంటికి వెళ్ళి అతనికి విషయం మొత్తం చెప్పకుండా రంగారావు ప్రోత్సాహంతో వేరేవాడెవడో తన కూతురుని ఎత్తుకెళ్ళిపోడానికి బలవంతం చేస్తున్నాడని అబద్దం చెప్పారు. అతనిని బ్రతిమలాటటం మొదలు పెట్టారు. ‘ప్లీజ్ అన్నా… మాకింకో దారి లేదు… నువ్వు సాయం చెయ్యకపోతే పిల్ల జీవితం పాడైపొద్ది నీకు కావాల్సినంత డబ్బిస్తాం’. కట్టు కట్టమంటే కడతా గానీ, రంగరావుతో మాట్లడమంటే నావల్లకాదు… వాడసలే రాక్షసుడు వాడికి ఏమాత్రం డౌటొచ్చినా… వాడికి తెలిసినా… ఛంపేస్తాడు ఇంకెవరినైనా చూసుకోండి అన్నాడు వెంకన్న.

పాత్ర పరిచయం: వెంకన్న : పుత్తూరు కట్లు కట్టే వ్యక్తి ఊరూరు తిరుగుతూ అక్కడ, కొన్నళ్ళు ఉంటూ ఆసుప్రతి నడుపుతుంటాడు తప్ప స్థిమితంగా ఉండడు, వెంకన్నకు రంగారావు సంగతి బాగా తెలుసు… రంగారావు విరగొట్టిన చాలా ఎముకలకు కట్లుకట్టింది వెంకన్నే, వెంకన్నకి పెళ్ళాం, పిల్లలు లేరు రెండు గదులున్న ఇంట్లో ఒకగది ఆసుప్రతి, మరొగది వాడి ఇళ్ళు… వైద్యం మీద డబ్బుతో సాయంత్రం అవ్వగానే ఓ బుడ్డకొట్టి… మూడొచ్చి నప్పుడల్లా వ్యభిచార కొంపలో దూరడం వెంకన్న జీవన విధానం. వీడికి సుమతి, మణి ఇద్దరూ తెలుసు రంగారావుగాడి ఉంపుడు గత్తెలని, అందుకే వీళ్ళు కంటపడినప్పుడల్లా ఆశగా చూడడం, మడ్డ నలుపుకోవడం తప్ప కనీసం మట్లాడే ధైర్యం కూడా చెయ్యలేదు. ఇప్పుడు ఉన్న పరిస్థితిలో వీళ్ళే వచ్చి కాళ్ళు పట్టుకుంటుంటే ఈ అవకావం వాడుకోవాలను కున్నాడు. అందుకే చేయగల సాయమైనా మొండికేస్తున్నాడు.

‘‘ఇంకొళ్ళను చూసుకునే టైంగానీ, అవకాశం కానీ లేదన్నా… నీకు దన్నం పెడతాం… ఈ ఒక్కసాయం చేయ్యి’’ మరింత బతిమాలుతున్నారిద్దరూ. ‘‘అమ్మో ప్రాణాలకే ప్రమాదం… ఇంత రిస్కు దండాలకోసం, డబ్బుల కోసమో చెయ్యలేం’’ అంటూ గొనిగాడు… వాడి మాటలు ఇద్దరికీ అర్ధమైనాయి, ‘అవకాశం దొరికిందని ఆడకూతుళ్ళని అల్లరి పెడతావా? న్యాయమేనా? డబ్బులిస్తాం అంటున్నాముగా… కొంచెం బెదిరిస్తున్నట్టుగానే అంది సుమతి.
‘‘మీరు డబ్బులిచ్చినా నేను ముండలకే ఖర్చు పెట్టేది… అదేదో డబ్బులొద్దు… ఒక్కసారి పడుకోండి… ఈ విషయం నా ప్రాణాలంత జాగ్రత్తగా దాస్తా… మీలాంటి అందగత్తలు నాలాటొండికి తప్పస్సు చేస్తే గానీ దొరకరు… అందుకే రిస్క్ చేస్తా నంటున్నా’’ తెగించి చెప్పడు. ‘‘ఏంటీ…? ఇద్దరమూనా…? ఒక్కరు సరిపోరా…?’’ ఆశ్చర్యంగా అడిగింది సుమతి. ‘‘నాకు మళ్ళీ అవకాశం వస్తుందా…? అందుకే ఈ రోజు ఒకళ్ళు తరువాత మరోరోజు ఇంకొకళ్ళు… తరువాత మీ జోలికి కూడా రాను మాటిస్తున్నాను’’ అన్నాడు. ‘‘సరే పద అయితే’’ అన్నారు ఇంక ఏం చెప్పినా వీడు వినడని వాళ్ళకు అర్ధమైంది. (ఎంతమందిని చూడలేదు… మోజు పడ్డరా… మడ్డమాట తప్ప, మనస్సు మాట వినరు ఎదవలు అని మనస్సలో తిట్టుకున్నారు.) ‘‘సరే పదండి… కానీ పనైపోగానే ఏవరోకరు నాతోపాటూ వెనక్కు రావాలి అలా అయితేనే వస్తా’’ అన్నాడు ఖరాకండిగా. ఇకతప్పదని వాడిని తీసుకుని మణి ఇంటికి వెళ్ళారు. హీరాకి వీళ్ళ ప్లాన్ మొత్తం చెప్పి… వెంకన్న కట్టు కడుతుండగా రంగారావు మణికి ఫోన్ చేశాడు.
ముందు కొంచెం కంగారు పడిన మణి సముదాయించుకుని…

మణి: బావా… నీకే ఫోన్ చెద్దాం అనుకున్నా నువ్వే ఫోన్ చేశావు అంది ఏడుస్తూ… హీరా మెట్లమీదనుండి కిందపడి కాలు విరిగొట్టుకుంది…
రంగారావు: అయ్యో అవునా…? (వెటకారంగా) ఏంటే లంజా…? నాటకాలుతున్నావా…? నేను వచ్చాక చంపేస్తా… మర్యాదగా దాన్ని నువ్వే తీసుకెళ్ళి గెస్టౌసులో దింపి రా… (గట్టిగా గర్జించాడు)
మణి: బావా… నిజం బావా… ఒట్టు కావాలంటే సుమతి, కట్లు కట్టే ఆయన ఇక్కడే ఉన్నాడు… వాళ్ళని అడుగు అంటూ సుమతికి ఫోన్ ఇచ్చింది.
సుమతి: అయ్యగారు… నిజమేనండీ… మీతో ఫోన్ మాట్లాడగానే అక్క ఫోన్ చేస్తే… నేనే కట్లు కట్టే ఆయనను తీసుకుని వచ్చా అంది.
(రంగారావుకి సుమతి తనకు అబద్దం చెప్పేంత ధైర్యం చేయదనే నమ్మకం, సుమతికున్న ఆ భయంతోనే సుమతిని అన్ని పనులకు వాడుకుంటాడు రంగారావు)
రంగారావు: ఏంటే… నిజమేనా…? నేను వచ్చాక నాకబ్బమని తెలిసిందో… నీకు నరకం చూపిచేస్తా….
సుమతి: నిజం అయ్యగారు… మీ కెప్పుడన్నా అబద్దం చెప్పానా… మీ గురించి నాకు తెలిదా…
రంగారావు: ఎవడు కట్టు కడుతోంది?
సుమతి: అదే మా రోడ్డు చివర బొర్డు పెట్టుకుని ఉంటాడు ఆయన.
రంగారావు: వాడా…? ఓసారి వాడికి ఫోన్ ఇవ్వు.
(సుమతి ఫోన్ ఇవ్వబోతుంటే వద్దన్నట్టు సైగ చేశాడు వెంకన్న… సైలెంట్ గా కాళ్ళు పట్టుకుంది బతిమలాడింది మణి… ఫోన్ తీసుకున్న వెంకన్న)
వెంకన్న: సార్… చెప్పండి.
రంగారావు: నేను రంగారావుని… నిజంగానే కాలు విరిగిందా?
వెంకన్న: అవును సార్… మోకాలు కింద విరిగినట్టుంది, తొడనుండి, పిక్క దాకా సున్నం కట్టువెయ్యాలి… ఓ రెండు నెలలు పడుతుంది. 10‌-15 రోజుల తరువాత కట్టు మార్చాలి. (నిజంగా దెబ్బతగిలితే ఎలా వైద్యం చేస్తాడో అలాగే నమ్మే విధంగా చెప్పాడు)
రంగారావు: నడవగలదా…? మిగిలిన పనులకు ఏమీ ఇబ్బంది ఉండదగా…? (ఎంక్వైరీ మొదలు పెట్టాడు)
వెంకన్న: కష్టమే అయ్యగారు… కాలు కదపటానికి 2-3 వారాలైనా పడుతుంది. మంచం దిగటం కుదరక పోవచ్చు.
రంగారావు: మంచం దిగక్కర్లేదురా… పడుకుని చేసే పనులు చేయగలదా…?
వెంకన్న: అమ్మో… కుదరయ్యగారూ… నరాలు కదిలితే ఇంకా కష్టం…
రంగారావు: ఏరా…? నిజమేనా చెబుతోంది…? ఏదైనా తేడా అని తెలిస్తే…. నరికేస్తా… (గట్టిగా బెదిరించాడు)
వెంకన్న: సారూ… మీ మీద ఆదారపడి బ్రతుకున్నా… మీకు అబద్దం చెబుతానా…?
రంగారావు: సర్లే దానికి ఫోన్ ఇవ్వు, నేను వచ్చాక నిన్ను కలిసి డబ్బులిస్తా మన మనుషులే… జాగ్రత్తగా చూసుకో.
వెంకన్న మణికి ఫోన్ ఇచ్చాడు.
మణి: బావా… 
రంగారావు: లంజముండ ప్లాన్ అంతా పాడుచేసింది. ఇప్పడు ఏం సమాధానం చెప్పమంటావ్… ఇప్పటికిప్పుడు వాడికి ఏ అమ్మయిని పంపించాలి?
మణి: కావాలని చెయ్యలేదు బావా… నువ్వు ఫోన్ చేశాక… నేను దానికి వివరంగా చెప్పి ఒప్పించా… నీ నీడలో బతికే వాళ్ళం నిన్ను కాదని బతకగలమా? ఏదో ఆలోచనలో మెట్లుదిగుతూ పడిపోయింది. ఇంత దెబ్బ తగిలిందనుకోలేదు… లేపి నిలబడితే కుప్పకూలిపోయి ఏడుస్తుందని కాలేమైనా బెనికిందని ఈయన్ను పిలిచాం… ఈయన ఎముక ఇరిగింది కట్టు కట్టాలంటున్నాడు… ఈ లోగా నువ్వే ఫోన్ చేశావు.
రంగారావు: సర్లే… ఏదైతే ఏంటి… నన్ను మడ్డగుడిపారు… వాడికి చెప్పా వైద్యం చేసి వెళ్తాడు… నేను వచ్చాక అవసరాలకు డబ్బలిస్తా… ఛావండి మీ అమ్మల్సిదెంగ అంటూ తిడుతూ ఫోన్ పెట్టేయబోయి… ఏదో గుర్తొచ్చి ఆ లంజకి ఫోన్ ఇవ్వు అన్నాడు.
సుమతి: చెప్పండి అయ్యగోరు…
రంగారావు: ఇంకా అక్కడ నీకేంపని ఏదో ఆటోపట్టుకుని ముందు అక్కడికి ఛావు. సత్తి గాడికి వేరే పని చెయ్యమని చెప్పలి, ముందు అక్కడ నుంచి కదులు (చికాకు, కోపం కలిపి చెప్పాడు)
ఫోన్ పెట్టేసింది సుమతి.
సరే అక్క నేను ఇప్పుడు వెళ్ళాల్సిందే ఇక నువ్వు చూసుకో… అంటూ బయలుదేరింది సుమతి.