నేను కిందకు వెళ్ళాను, హడావిడిగా. గుండెల్లో ఏదో తెలయని మీమాంస. బయటి వాతావరణం చల్లగా, తుఫాను వెలిసిన తర్వాత వచ్చే నిశ్శబ్దం లాగా, గుండెల్లో గుబులు పుట్టిస్తోంది. ఇంట్లో కరెంటు లేదు, చంటిగాడు నిద్ర పోతున్నాడు. నేను కిచెన్ వైపు వెళ్లే సరికి, తను కాండిల్ వెలుగులో పొయ్యి మీద ఏదో కలుపుతోంది. నేను రావటం చూసి, ముసి ముసిగా నవ్వి, చేత్తో దగ్గుతున్నట్లు నటించి, 

ఏంటి బావ అప్పుడే వచ్చావా?! కొంచెం కొంటెగా, కొంచెం ఆశ్చర్యంగా అడిగింది. 

నేను తడబడి, ఆ..ఆ..అది స్నేహ, నేను.. అక్కడ.. నువ్వు.. అంటూ నీళ్ళు నములుతున్న. నిజంగా చూస్తే నాకు ఎలాంటి సంజాయిషీ ఇవ్వాల్సిన పనిలేదు. కానీ ఇక్కడ సమస్య వేరు, ఇప్పుడిప్పుడే స్నేహ నాకు దగ్గరవుతోందా, ఇప్పుడు నేను ఇలా దొరికిపోయాను, మళ్లీ కథ మొదటికి వస్తే? అనే నా అనుమానం ఇంకా భయం, భయమా? ఎందుకు? నా అంతరాత్మ ప్రశ్న, 

ఎందుకంటే తనంటే నాకిష్టం. I love her. ఇలా మనసులో పలు పలు విధాలుగా మనస్సు పోరు పెడుతుంది. పైకి మాత్రం గుంభనగానే వున్నాను. 

తను నవ్వి, ఎంటి బావ చిన్న పిల్లాడిలా అలా భయపడి పోతున్నావు, నెనేగా చూసింది, పర్లేదులే ఇవన్నీ సహజం, కానీ ఆ సమయంలో నాపేరు నీ నోట్లోంచి రావటం మాత్రం కొంచెం ఆలోచించాల్సిన విషయం. 

అమ్మ దీనెమ్మ, మంచి పాయింటు పట్టుకుంది. నాకేం చెప్పాలో తెలీక బుర్ర గోక్కుంటూ, నవ్వుతూ తన వైపు చూసా. 

సర్లే బావ ఎక్కువగా ఆలోచించకు, లైట్ తీస్కో. ముందు ఈ సూప్ తీసుకొని టేబిల్ పైన పెట్టు, నాకు చాలా ఆకలిగా ఉంది, నీకు కూడా అనుకుంటా కదా! 

నర్మగర్భంగా నవ్వుకుంటూ నా వైపు చూసింది. నేనింక ఏమి మాట్లాడకుండా గిన్నె తీసుకొని టేబిల్ దగ్గరకు వెళ్లి కూర్చున్నా. అంతా చీకటి, కేవలం కాండిల్ లైట్ లో ఇద్దరం ఉన్నాం. అక్కడి నుండి చూస్తుంటే, తను సైడ్ నుండి కనపడుతుంది. ఒక్కసారి నా గుండె జారింది. ఏమి అందం, ఏమి సొగసు, ఏమి పోకం, ఆ సల్వార్ మీద దుపట్టా వేస్కోలేదు, యెల్లో కలర్ చుడీదార్, ఒంటికి అతుక్కుని ఉంది చెమటకి, బయట చలగ ఉన్నా ఇంట్లో ఉక్కపోత. స్టవ్ మీద పాలు కాగా బెడుతు, ఒక చేత్తో కలియ నెడుతూ, ఇంకో చేత్తో సుతారంగా తన ముంగురులు పైకి నెట్టింది, అలా చెయ్యి పైకెట్టగానే, ఆ బంగినపల్లి మామిడిపళ్ళు వయ్యారంగా ఊగాయి, ఎడమ సన్ను నాకు ఆ గుడ్డి వెల్తురులో కూడా స్పష్టంగా కనపడుతుంది. చిక్కి పోయిన నడుము, కొద్దిగా కండపట్టి, మంచి ఆరోగ్యంగా కనపడుతుంది. కొంచెం కిందకు వస్టే, తన వెనుక భాగం మంచి కండపట్టి నోరురిస్తుంది. అలా వయ్యారంగా ఒక కాలి మీద నిల్చొని వంట చేస్తూ తన అందాల కనువిందు చేస్తుంటే నాకు కింద లేచిపోయింది. అసలే కాక మీద ఉన్నా, వచ్చే హడావిడిలో లోపల ఏమి వేస్కొల, పైన చడ్డి వేసుకొని వచ్చేశా. ఖర్మ ఇప్పుడు విరహ వేదనతో కాగిపొయి, నాది నిటారుగా లేచి నుంచుంది. ఏం చెయ్యాలి దేవుడా అనుకుంటూ, ఇంతవరకు నేను చూసిన దేశభక్తి సినిమాలు, బ్రహ్మానందం కామెడీ సీన్లు గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ ఎలాగైనా దానిని పడుకో పెట్టాలి. 

బావ, ఇంకో ఒక నిమిషం నేను వచ్చేస్తున్నా, నీకు ఆకలిగా ఉంటే కంచంలో పెట్టుకో. ఉలిక్కి పడి ఈ లోకలోకి వచ్చి,

పర్లేదు నువ్వు రా ఇద్దరం తిందాం. అంత ఆకలి లేదులే.

సరే అయిపొంది వస్తునా అంటూ పొయ్యి ఆపేసి టేబిల్ చైర్లో కూచుంది. నా పక్కనే కూచుంది, అప్పుడప్పుడు బయట నుండి వచ్చే ఉరుములేని మెరిసే మెరుపులు తన మీద కిటికీలోంచి పడి, తన అందమైన ముఖాన్ని ఇంకా అందంగా చూస్పిస్తున్నయి. తన అందం మనోహరం, 1000% నేచురల్. కోటేరులాంటి ముక్కు, ముందుకు వచ్చిన చెవులు, దోర జామపళ్ళ లాంటి పెదాలు, తళుక్కున మెరిసే పళ్లు, తెల్లటి ఒళ్ళు, గాజు కళ్ళు, దేవుడు తీరిగ్గా కూర్చొని ఒక్కో భాగం అమర్చి, శిల్పంలా చెక్కి ఎప్పుడు ప్రాణం పోసాడేమో. ఇంత అందం నాకెప్పుడు దొరుకుద్దో, ఒక్క సారి, ఒకే ఒక్క సారి తను నాపై కరుణ జూపితే గాని ఈ విరహ బాధ తగ్గదు. వేరే మందు లేదు. తన బిగి కౌగిలిలో నలిగిపోవాలి. ఆ పెద్ద పెద్ద బంగినపల్లి మామిడిపళ్ళ రసాలు పూర్తిగా జుర్రేయాలి.. ఇలా నా అంతరంగం ఆలోచనలు జీడిపాకం లాగా సాగి పోతున్నాయి, ఇద్దరం తినడం ముగించాం, ప్లేట్లు నేను కడుగుతాను అని తీసుకెళ్ళాను, 

వద్దు బావ, ఎన్నునాయాని, నీకెందుకు ఆ పని, నేను చేస్తాలే, ఇలా కూర్చొని ఏమన్నా చెప్పు అని నా దగ్గరికి వచ్చింది. 

అదృష్టం ఎప్పుడు తలుపు కొడుతుందో కచ్చితంగా అంచనా వేయగల తెలివి చిన్నగాడికి చిన్నప్పటి నుండే.అబ్బింది.

వొద్దులే, ఇంత అందమైన చేతులు ఇలాంటి పనులు చేస్తే కరిగిపోతాయి. ఒకే ఒక్క రాయి, చీకటిలో విసిరాడు, వాడి అదృష్ట దేవత కరుణించి (దైర్యే సాహసే లక్ష్మి ఇక్కడ స్నేహ, కష్టే ఫలి లాంటి అన్నీ సామెతలు వాడి బుర్రలో వెయ్యి కిలోమీటర్ల స్పీడుతో తిరిగాయి)

అయితే, సారు మంచి మూడ్లో ఉన్నారనుకుంటా అంటూ నా దగ్గరగా వచ్చి,

అదేం కుదరదు, ఇలా ఇవ్వు, ఈ చీకటిలో నువ్వెలాగ కడుగుతావో, మళ్లీ నాకే డబల్ పని, అంటూ నా దగ్గర ఉన్న ప్లేట్ తీకుని కడగటం మొదలు పెట్టింది. 

నా జీవితంలో నేను ఎక్కువ సార్లు కడిగింది ఈ ప్లేట్లు, నా సగం బాల్యం ఈ ఎంగిలి ప్లేట్లు కడిగాను, నాకుంకొంచెం అనుభవం ఉందిలే అంటూ నేను ఒక ప్లేట్ తీకున్నా,

తను కొంచెం షాక్ అయ్యి, వెంటనే  బాధగా, నా భుజం మీద చెయ్యి వేసి, సారి బావ నా ఉద్దేశం అది కాదు, నీ చేత కడిగించటం నాకిష్టం లేదు. నేనింక అలాగే కడుగుతూన్న, కొంచెం.ఆవేశం పెరిగింది, ఇంకా స్పీడుగా కడుగుతూన్న, బావ బావ ఇలా చూడు కోపం వచ్చిందా, అంటూ నా గడ్డం పట్టుకుని తన వైపు తిప్పింది, నా కళ్ళలో నీళ్ళు, నా గతమంతా ఒక్కసారి నా మస్తిష్కంలో గిర్రున తిరిగింది. ఇది చూసి తన కళ్ళలో గిర్రున నీళ్ళు తిరిగి, ఏమైంది బావ ఎందుకా కన్నీళ్లు, I am sorry, really sorry బావ, అంటూ నన్ను కౌగలించుకుంది. మెల్లిగా నా చేతులు తనని చుట్టుకుని నా వైపు హత్తుకున్నా అప్రయత్నంగా, I am sorry బావ ని గతం గుర్తుకు చేసి బాధపెట్టా కదా, 

అదేం లేదు స్నేహ, నువ్వేం చెయ్యలేదు, కొన్ని గాయాలు మనస్సు మీద పడితే జీవితాంతం ఆ మచ్చ మానదు. కొన్ని జీవితాలు అంతే, ఇద్దరం కావలించుకుని మాట్లాడుతున్నాం. ఏదో తెలియని హాయి, ఒంటరి భావం మెల్లిగా తొలగిన ఫీలింగ్. 

బాధ పడకు బావ, నీకు నేనున్నా, అమ్ముంది, అను ఉంది, నువ్వెప్పుడు ఇంక మాతో ఉండిపో. అంటూ మళ్ళీ గట్టిగా కావలించుకుంది, ఈ సారి తన సళ్ళు నా ఛాతికి గట్టిగా గుచ్చుకున్నాయి. కింద నా అంగం గట్టి పడింది, లోపల ఏమి లేదేమో, హైట్ తేడా వల్ల తన పొత్తి కడుపు దగ్గర తగులుతోంది. తనకి అర్ధం అయ్యింది. మెల్లిగా తన చేతులు విడిచింది, నేను వెంటనే తన మొహాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకుని, ఒకటే ముద్దు, తన ఎర్రటి పెదాలపైన, మెత్తగా ముద్దు పెట్టేసా, ముగ్ధమనోహరంగా ఉంది తన మొహం, లేత గులాబీ లాంటి చెక్కిళ్ళు, ఎర్రటి పెదవులు, ఈ హఠాత్ పరిమాణానికి తను షాక్ అయ్యి, దూరంగా జరిగింది. వెంటనే అక్కడి నుండి వెళ్లి పోతుంటే, నేను చెయ్యి పట్టుకుని ఆపా,
స్నేహ..తప్పు చేశానా.

నా వైపు తిరగకుండానే, తప్పు చేయకూడదని.. అంటూ వెళ్ళబోయింది,

స్నేహ, తప్పేంటి?

తప్పే ఇది..

ఎవరన్నారు..

మనస్సు..

హ..మనస్సు, నిన్ను సుఖపడనిచ్చిందా..

…….

ఇందులో నాకేం తప్పు కనపడటం లేదు స్నేహా కానీ నేనంటే నీకిష్టం లేదంటే మాత్రం బలవంతం ఏమి లేదు. ఈ తుఫాను ఆగగానే వెళ్లి పోతాను.

……..

చెయ్యి విడిచా, మౌనంగా వెళ్లిపోయింది. తలుపు వేసిన శబ్ధం. నాకంతా నిశ్శబ్దం. అలాగే పైకి నా రూంలోకి వెళ్ళిపోయా