Naa Mugguru Pellalu – 6 | నా ముగ్గురు పెళ్లాలు | telugu boothu kathalu

kishore

రెండు పెదవులు కలిసాయి మళ్ళీ మదనుడు మేల్కుంటున్నాడు..ఇంతలో “చిన్నా.. చిన్నా..అను..అను..” తటాలున పెడుతున్న ముద్దు నుండి విడిపించుకుని తను పైకి చూసి తలుపు వైపు తిరిగి, వింటుంది “చిన్నా.. చిన్నా..” “అమ్మో అత్త..” “అమ్మో మమ్మీ.. ఇలా చూసిందంటే నా పని గోవిందా..” అని ఫాస్ట్ ఫాస్ట్ గా నా పైనుండి దూకి, తన పాంటీ షార్ట్ మిగతా బట్టలు తీస్కుని బాత్రూం వైపు పరిగెత్తింది,నేను కూడా గబ గబా బట్టలన్ని సర్దుకుని, నలిగిన బెడ్ సరి చేసి పక్కఏ అద్దం ముందు ఉన్న పెర్*ఫ్యూం స్ప్రే చేసేశా. ఆ వెంటనే బాల్కనీ తలుపు తెరిచి, బయట వర్షాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్నట్లు నిలబడ్డా తలుపు దగ్గర, “చిన్నా..చిన్నా..”అంటూ అత్త లోపలికి వచ్చింది, లోపలికి రాగానే తనకి గుప్పుమని పెర్*ఫ్యూం వాసన వచ్చింది, “ఏంట్రా ఏం చేస్తున్నారు..ఇందాకటినుండి పిలుస్తున్నాను..వంట అయ్యిందిరా.. కిందకు వస్తే అందరం భోజనాలు చెయ్యొచ్చు.” “అలాగే అత్తా, ఇప్పుడే కిందకు వస్తున్నను, అంతలో అను బాత్రూం కి వెళ్ళింది, అందుకే ఇలా వర్షాన్ని చూస్తూ ఎంజాయ్ చేస్తున్న..” “అరె అలా వర్షంలో నిలబడకురా..జలుబు చేస్తుంది.ఏంతో ఈ అకాల వర్షం, రేపటిదాక ఆగుతుందో లేదో..రేప్పొద్దున్నే ప్రయాణం.” “ఆగి పోతుందిలే అత్తా, అయినా మీరు వెళ్ళేది పొద్దున్నే కదా, హాయిగా పడుకోండి ఈ రాత్రికి,తెల్లరేసరికల్లా అంతా మామూలైపోద్ది..” “హ్మ్.చూద్దాం..ఇంతకి ఇది వెళ్ళి ఎంతసేపైంది..” అంటూ వెళ్ళి బాత్రూఒం తలుపు మీదా కొట్టి “ఎయ్,అను త్వరగా రావే, అవతల నాకు బోళ్డన్ని పనులు ఉన్నయి” లోపలనించి “అమ్మా, టూ మినిట్స్,వస్తున్నా..” “సరీపోయింది, చిన్నా,నేను వెళ్తున్న గాని తొందరగా రండి,నీకిష్టమైన గుత్తివంకాయ కూర వండా..” అసలే మాంఛి కసిమీద ఉన్న, అత్తేమో తెల్లని నైటీలో తన పెద్ద పెద్ద సళ్ళని ఊపుకుంటూ తిరుగుతుంటే, అలానే లాగి బెడ్ మీద వేసి కసా పిసా పిసికేద్దామనిపిస్తుంది. ఇలాంటి ఆలోచన రావటం ఆలశ్యం, కింద నా పాంట్*లో ఊబ్బుగా అయ్యింది, లోపల ఒక చలనం వచ్చింది. “సరే అత్తా, అలాగే, నీకు శ్రమ ఇచ్చాన ఏమన్న, నువ్వు అడిగావ్ కాబట్టే చెయ్యమన్నను..” “అబ్బే అదేంలేదురా కన్న, నీకోసం ఎమైన చేస్తా, డోంట్*వర్రీ రా.” అంటూ కిందకువెళ్ళింది. అత్త అలా కిందకు వెళ్ళగానే అను బయటకి వచ్చింది, ముసి ముసి నవ్వుతో నా దగ్గరకు వచ్చి నన్ను కావలించుకుని అల్లుకుపోయింది.నేను తనని బాగ గుండెలకేసి హత్తుకుని, నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టా, “బాగుందా..” అవును అన్నట్లు తల ఊపింది నవ్వుతూ. “ఇంకా కావాలా..” అవును అంటూ కళ్ళేగరేస్తూ చిన్నగా ఎగిరింది. “దొంగా..ఇవ్వళ్టికిది చాల్లే..నువ్వొచ్చాక ఇంక మనకి అన్ని శొభనరాత్రులే కదా..” తను నా బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టింది, నేను తన పెదాలందుకుని సుతిమెత్తగా ఒక చిన్న కిస్ ఇచ్చా. ఇద్దరం బాల్కని తలుపులు వేసేసి,కిందకు వెళ్ళాం. మర్నాడు పొద్దున్నే వాళ్ళిద్దరు వెళ్ళిపోయారు. వర్షం కాస్త తుఫానుగా మారినట్లుగా ఆకాశమంతా కారుమబ్బులతో నిండిపోయింది.అత్తవాళ్ళు ఒక గంటలో పూణే వెళ్ళిపోతారు విమానంలో. వాళ్ళకి టా టా చెబ్తూ గేట్ దగ్గరే నిలబడి పోయాను, ఆకాశానికేసి చూస్తూ. ఒక్క నిమిషం చాలు మనసుకు, మనల్ని ఎక్కడెక్కడికో తీసుకుపోతుంది. నా గతమంతా ఒక సినిమా రీలు లాగా గిర్రున తిరిగింది.ఒక్కోసారి మనకి మన గతస్మ్రుతులు వచ్చినప్పుడు, ఎంత సమయం గడచి పోయిందో తెలియదు. అందులో ఉండే ఘాడత మన ప్రస్తుత కాలాన్ని కుదిస్తుంది. ఐన్ స్టీన్ సాపెక్ష సిద్ధాంతం కూడా బహుశా అలాగే పుట్టిందేమో. కొంచెం సేపు అయ్యాక, ఇహ లోకంలోకి వచ్చాను. అలా వచ్చి రాగానే, మొట్టమొదటిగా గుర్తుకువచ్చింది, స్నేహా.”బాప్ రే, ఇప్పుడు దీనితో ఎన్ని తంటాలో..” అనుకుంటూ ఇంటి వైపు నడిచా గేట్ వేసి.ఇంట్లోకి వెళ్ళగానే, ఇల్లంతా ఖాళీగా ఉంది, ఇన్ని రోజులు వాళ్ళిద్దరికి అలవాటు అయ్యానేమో? స్నేహా తన గదిలో ఉంది. నాకు ఆకలిగా ఉంది, పొద్దున్నే టిఫిన్ చెయ్యకపోతే ఆరోజు బుర్ర పనిచెయ్యదు.

కిచెన్లోకి వెళ్ళి చూసా, అక్కడేమి లేదు. వెంటనే స్నేహ దగ్గరికివెళ్లా, తన గది తలుపు వారగా వేసి వుంది,మెల్లిగా తలుపు తట్టా,”స్నేహ, స్నేహ..” ఉహూ సమధానం లేదు. మెల్లిగా తలుపు నెట్టా, కొద్దిగా తలను లోపలికి పెట్టి చూశా, తను పడుకోని ఉంది అటు తిరిగి, వెంటనే తలుపు మెల్లిగా దగ్గరికి వేసి, ఇవతలకు వచ్చేశాను. వెంటనే కిచెన్లోకి వెళ్ళి, ఫ్రిజ్లో ఎగ్స్ ఉన్నై, అవి తీస్కోని ఆమ్*లెట్ వేస్కున్నాను. టీవీలో వార్తలు చూద్దామని, సోఫాలో కూర్చున్నా. వార్తల్లో అంతా వచ్చే తుఫాను గురించి చెబ్తున్నారు. తుఫాను ముదిరి సైక్లోన్ గా మారే అవకాశం వుందని అందుకే అందరు కూడా ముందు జాగ్రత్తగా, అన్ని సరుకులు, అవసరమైన సామన్లు, తిండి పదార్దాలు, కూరగాయలు సమకూర్చుకోవాలని టీవి యాంకర్ పదే పదే చెప్తుంది. అన్ని ఛాణెళ్ళు దాదాపుగా ఇదే వార్తలు చెబ్తున్నాయి.కాసేపు చూశాక నాకే విసుగు పుట్టి, టీవి కట్టేసి, నా రూంకి వెళ్ళిపోయా.ఎప్పుడు నిద్ర పట్టిందో కానీ, నేను లేచే సరికే రాత్రి ఏడు గంటలయ్యింది. వెంటనే మొహం కడుక్కోని, కిందకు వెళ్ళా. కింద హాల్లో స్నేహ బుజ్జిగాడిని ఒళ్ళో పెట్టుకుని, టీవి చూస్తోంది.”హెయ్, స్నేహా నాకు బాగ నిద్ర పట్టింది, మొద్దులా నిద్రపోయా, ఏం చేస్తున్నావ్?” అంటూ సోఫాలో కూర్చున్న.తను మాత్రం టీవి చూస్తోంది, “హెయ్, నిన్నే స్నేహా, ఎక్కడ ఉన్నావ్? టీవీ లో మునిగిపోయావే?” అంటూ నవ్వుతూ మళ్ళీ అన్నా.తన వైఖరి నాకు అర్థం అవుతూనే ఉంది, కాని ఎందుకో నేను ఎక్కువగా ఆలోచిస్తున్నానేమో అనుకుని ఊరికే ఉన్న.ఇంతలో ఉనంట్లుండి కరెంట్ పోయింది.”అర్రే, అనుకున్నా, పొద్దున్నే టివిలో చెప్తుంటే, ఇక్కడె ఉండు నేను వెళ్ళి కొవ్వొత్తి తెస్తా…” అంటూ పైకి లేచా. కిచెన్*లోకి వెళ్ళి, నేను కొవ్వొత్తి తెచ్చే దాక స్నేహా అలానే కూర్చొంది, ఇంతలో బుజ్జిగాడు ఏడవటం మొదలు పెట్టాడు. తను వెంటనే అక్కడి నుండి తన రూంలోకి వెళ్ళింది. నాకు చిర్రెత్తు కొచ్చింది, ఇంక నిగ్రహించుకోవడం నావల్ల కాలేదు.ఇవ్వాళ అటో్ఇటో తేల్చుకోవాలనిపించింది. అలాగే సోఫాలో కూర్చున్నా, బుజ్జిగాడు నిద్రపోయాడు అనిపించిన తర్వాత, తన రూమ్ దగ్గరికి వెళ్ళి, “స్నేహా, స్నేహా..కొంచెం బయటకు వస్తావా నీతో మాట్లాడాలి.. ” బయట జోరుగా వాన, చాల పెద్దది అయ్యింది, ఉరుములు అప్పుడప్పుడు మెరుపులు, ఇంట్లో కరంట్ కట్ అయ్యి, కేవలం కొవ్వొత్తి వెలుగు మాత్రమే ఉంది. పిలిచినా పలకట్లేదు, నాకు ఇంకా ఒళ్ళు మండింది, ఇది టూ మచ్ అనుకుని, తలుపు కొంచెం తెరిచి చూసా. తను అలానే బెడ్ పైన ఉంది.బుజ్జిగాడు నిద్ర పోయాడు, “స్నేహా” తనకు మాత్రమే వింపడెట్లు అన్నా, తను ఉలుకు పలుకు లేదు, ఇంక లాభం లేదు అనుకుని, తన బెడ్ దగ్గరికి వెళ్ళి, కొంచెం గట్టిగానే “స్నేహా, నీతో కొంచెం మాట్లాడాలి, బయటకు వస్తావ?” అంటూ తన చేతి మీద తట్టా. చీకట్లో కనపడలేదు కాని, తను హెడ్*ఫోన్స్ పెట్టుకుని పాటలు వింటునట్లుంది. ఉలిక్కిపడి నన్ను ఆ చీకట్లో చూసి, కెవ్వుమని అరవబోయి ఆ శబ్దం తన గొంతులోనే ఆగిపోయింది,”ఎంటి ” అన్నట్లు సైగ చేసింది.బయటికి రా అనంట్లు నేను సైగ చేసి, ద్వారం వైపు నడిచా.తను నా వెనుకనే వచ్చింది.బయటకు వచ్చీ రాగానే,నేను ఇంక చెలరేగి పోయా, “స్నేహా, ఒక్కటడుగుతాను చెప్తావా?” “ఎంటీ?” “నాతో ఎందుకలా ప్రవర్తిస్తున్నావ్, నేను వచ్చినప్పటినుండి చూస్తున్నాను?నీకేం ద్రోహం చేశాను, నాతో బాగ ఉండోచ్చుగా అందరిలాగానే.” నేను చెప్పటం అయిపోగానే, తను ఒక్క క్షణం నావైపు చూసి, గిరుక్కున తిరిగి తన రూమ్ వైపు వెళ్ళిపోసాగింది, నేను వెంటనే తన మోచెతిని పట్టుకుని వెన్నక్కు లాగా, తను తుళ్ళిపడబొయి, వెంటనే నావైపు కోపం గా తిరిగి, “వొదులు నన్ను, ఇంట్లో ఎవ్వరు లేని సమయం చూసి, నాతో ఇలా ప్రవర్తిస్తావా? ఉండు నీపని చెప్తా..” అంటూ, ఫోన్ వైపు వెళ్ళ సాగింది, నేను వెంటనే తనకంటే ముందుగా ఫోన్ దగ్గరుకు వెళ్ళి, దాని వైరు పీకేశా. “ముందు నాకు సమాధానం చెప్పు, ఆ తరువాత ఎవ్వరికి కావాలన్న ఫోన్ చేస్కో, ఎందుకు నాతో ఇలా ప్రవర్తిస్తున్నవ్? నాకు తెలియాలి.” తన ప్రయత్నంలో ఫెయిల్ అయినందుకు ఉక్రోషంతో, “ఎందుకు, తెలుసుకోని ఏంచేస్తావ్? ముందు ఆ ఫోన్ వైర్ ఇలా ఇవ్వు, లేదంటే పోలిస్ కంప్లైంట్ ఇస్తాను…” అంటూ ఆవేశ పడ సాగింది. విచిత్రంగా అంత కోపంలో కూడా నాకు నవ్వు ఆగలేదు, పక పకామని నవ్వుతూ సోఫాలో పడ్డా, “పో..పోలి..పోలిస్ పిలిస్తావా, నాపైనా, హ హ హ హ…నిజ్జంగా స్నేహా, నిజంగా నువ్వు అలా చేస్తావా..? ” అంటూ నేను నవ్వు ఆపుకుంటూ అడిగా. “చేస్తా..” అంటూ నా చేతిలోని వైర్ తీస్కోబోయింది, నేను వెంటన్నే దాన్ని లాక్కుని, “అసలు నీకు ఎమైంది, ఇలా ప్రవర్తిస్తున్నావ్? నేనిక్కడ ఉండదం నీకు ఇష్టంలేదా?” “లేదు” “అదే, ఎందుకని?” “తెలుసుకోని ఏం చేస్తావ్? వెళ్ళిపోతావ..” “…” నిశ్శబ్దం, నాలోనా? బయటా? “ముందు నువ్వు చెప్పు, ఆ తరువాత నేను వెళ్ళడమా, ఉండడమా అని ఆలోచిస్తా.” “నీ లాంటి మగాళ్ళంటె నాకు అసహ్యం?” “నా లాంటి వాళ్ళు అంటే? నాగురించి నీకు పూర్తిగా తెలుసా?” “తెలుసు” “ఏం తెలుసు” “మీ మగాళ్ళు అందరు ఒకటే, ఒక ఆడ దాని దగ్గర మీ మగాళ్ళు ఏమి ఆశిస్తారో తెలియంటువంటి అమాయకురాల్ని కాదు నేను.” “అంటె నేను ఏమి అశించి ఇక్కడికి వచ్చానను కున్నావ్?” “ఏముంది, నిస్సహాయురాలైన మా అమ్మని, మమ్మల్ని మోసం చేద్దామని, మా దగ్గర ఉన్న డబ్బుని, కుదిరితే మమ్మల్ని మోసం చేద్దామని వచ్చుంటావ్, అంతేనా?” తన మొహంలో ఎదో తెలియని సంతోషం, ఇలా నన్ను కడిగి పారేస్తున్ననందుకనుకుంటా…

“నా గురించి చాల పొర్పడ్డావ్, స్నేహా” నా గొంతులో మార్ధవం, తెలియని బాధా వినిపించాయి, నాకే, తనకి కాదు. తనకి నేను ఒక లేడి పిల్లని వేటాడే వేటగాడిలా, గొర్రె పిల్లని గొంతు కోసే కసాయి వాడిలా కనిపిస్తున్నాను. “నేను నమ్మను, నీ లాంటి మగాళ్ళని నమ్మను..మంచిగా ఉంటూ, తియ్యని మాటల్ని అవతలి వాళ్ళపైన ప్రయోగిస్తూ, వాళ్ళని సరైన సమయంలో గొంతుకోసి, నమ్మించి మోసం చేసే నీలాంటి వాడిని ఎమంటారో తెలుసా, మ్రుగాలు, మాన్వ మ్రుగాలు..” “చాలు, ఇక ఆపు, నా కోపం కట్టలు తెంచుకునే దాక నన్ను ఉసిగొల్పద్దు.. నా గురించి కాని, నేను పడ్డ కష్టాల గురించి కాని నీకు ఏమి తెలియదు. ఊరికె నీకు జరిగిన అన్యాయానికి అందర్ని కారణభూతుల్ని చెయ్యడం ఎలాంటి న్యాయం?” తను స్థాణువు అయి నిన్ల్చుని, నా వైపు తీక్షణంగా చూసింది. తన మనసులో ఉన్న విషయాన్ని నేను పుస్తకం చదివినట్లుగా తనకి అనిపించసాగింది. “అవును, నాకు జరిగిన అన్యాయం ఈ ఇంట్లో మరెవ్వరికి జరగకూడదని నా ప్రయత్నం” “అందుకని, నన్ను కూడా ఆ గాటికి కట్టి, ఒక దోషిలా నిలపెడతావా? నేను ఎన్ని కష్టాలు పడ్డానో తెలుసా, నాకున్న ఒకే ఒక ఆధారం, అత్త. తను నన్ను చిన్నప్పుడు బాగా చూసుకుంది, నా అన్న వాళ్ళు లేకపోతే, తనే అన్ని అయి చూసింది. ఆ అభిమానంతోనే నేను మిమ్మల్ని ఎంతో కష్టపడి వెతికి, వచ్చానే కాని, మీ ఆస్తి పాస్తులని చూసి కాదు. సిగ్గులేకుండా మాట్లాడకు..” ఈ మాటకి తనకి రోషం పొడుచుకు వచ్చింది, “నాకు కాదు సిగ్గు లేనిది, నీకు. ఇన్ని మాటలు అంటున్నా, ఇంకా ఇక్కడే ఉన్నా వంటే, నీకు సిగ్గులేదు. ఫో బయటకు, నీ మొహం మాకు చూపించకు” నాకు కడుపు కాలింది, “ఎంత మాటన్నావే, నిన్ను..” అంటూ అప్రయత్నంగా నా చెయ్యి పైకి లేచింది, తనని కొడదామని అస్సలు ఉద్దేశ్యమే లేదు, కాని శరీరం ఇలాంటి పరిస్థితులలో అలా చేస్తుంది. కాని నా విషయంలో అది కొంచెం ఆలశ్యంగా పని చేసింది, నా చెయ్యి ఎత్తడం చూసి,తను వెంటనే తన చేతికి పని చెప్పింది, అంతే నా చెంప చెళ్ళుమనిపించింది. పైకి లేచిన నా చెయ్యి అలానే నా చెంప మీద కెళ్ళి చేరింది. ఒక పెద్ద మెరుపు మెరిసింది, నన్ను కొట్టిన తనకి కూడా అర్థం కాలేదు ఏం జరిగిందో, అలానే నిలబడిపోయింది. నేను అలానే సోఫాలో కూర్చోని పోయా.భయంకరమైన నిశ్శబ్ధం, బయట వర్షం, హోరు గాలి, ఉరుములు. ఆకాశం కూడా ఉరుమింది, తర్వాత ఏమి జరుగుంతుందో చూడాలి అన్నట్లుగా, మెరుపులు మెరిపించి, కిటికీలోంచి తొంగిచూస్తోంది. నాకు ఒళ్ళు మండిపోతుంది, కాసేపు అసలు ఏం జరిగిందో అర్థం కాలేదు, బుర్ర పనిచేయాడం ఆగిపోయింది. పళ్ళు బిగిసుకున్నాయి, చెయ్యి పిడికిలి బిగుస్కుంది, ఊపిరి గట్టిగా పీల్చినప్పుడు ముక్కు పుటాలు పెద్దవి అయ్యాయి, పిచ్చి కోపంలో పైకి లేచా, ఆ ఊపుకు తను భయపడింది, భయంతో వెనక్కు జరిగింది, నేను పైకి లేచి తనవైపు నడిచా,తను భయంతో వణికి పొతుంది, కుడి చెయ్యి సగం వరకి మడిచి, తనకడ్డంగా రక్షణగా పెట్టుకుంది, ఏ క్షణంలోనైనా దెబ్బని కాచుకునేందుకు. అలా జరిగి, జరిగి వెళ్ళి గోడకి ఆనుకుంది, నేను చెయ్యి ఎత్తి గట్టిగా తనని ఒకే గుద్దు గుద్దు గుద్దుదామనుకున్నా, “ఆ..” తను అలానే మోకాళ్ళ మీద కింద కూర్చుండి పోయింది. తన చెయ్యిని నాకడ్డుగా పెట్టి. ఎత్తిన చెయ్యి, అలానే ఉండిపోయింది నాకు. ఏదొ దెయ్యం పట్టి వదిలినట్లు నేను నా తల విదిల్చా. రెప్ప పాటులో జరగబోయె అనర్ధం నాకు అర్ధం అయ్యి, వెంటనే నా చెయ్యి కిందకు వచ్చేసింది, నిస్సహాయంగా కింద కూర్చున్న తనని చూసి జాలి వేసి, వెనక్కు తిరిగా, నేను వెనక్కు తిరగడం చూసి, వెంటనే పైకి లేచి, “ఒరెయ్, నీకంత సీన్ లెదురా, దమ్ముంటే కొట్టరా చూద్దాం..” అంటూ అరిచింది. నా శరీరం బొమ్మలా ఆగిపోయింది, పిడికిలి బిగుసుకుంది, నా కళ్ళు ఒక్కసారి మూసుకున్నయి దీనికి ఎల బుద్ధి చెప్పాలో అన్నట్లుగా, “నీకంత లేదురా, మమ్మల్ని మోసం చేద్దామని వచ్చావ్ కదా, నీ సంగతి నాకు తెలిసిపోయింది ఇప్పుడు, ఏం చేస్తావ్ నన్ను చంపుతావా?” అంటూ హిస్టీరిక్*గా అరిచింది పిచ్చి పట్టినట్లుగా. నా శరీరం వెన్నక్కు తిరిగింది, ఇహ దీనికి బూద్ధి చెప్పే సమయం ఆసన్నమైంది, స్పీడ్*గా తన దగ్గరుకు వెళ్ళా, తను నన్ను ఏదో అనబోయి నోరు తెరిచింది నా స్పీడ్ చూసి, పక్కకు తప్పుకుందామనుకునే లోపలే జరిగిపోయింది… నేను తనని అమాంతం తనని చుట్టేసి గోడకి అదిమిపెట్టా, నా రెండు చేతులు తన రెండు చేతులని గోదకి అదిమినయి, నా రెండు కాళ్ళూ తన రెందు కాళ్ళని గోడ వైపు గట్టిగా అదిమిపెట్టాయి. నా జఘన భాగముతో తన శరీరాన్ని పూర్తిగా గోదకు అదిమా.

తన తల మాత్రమే ఇప్పుడు కదలాడుతుంది అటూ ఇటూ. “వద్లరా, నన్ను వదులు..”అంటూ తన తలను అటూ ఇటూ కదుల్స్తూ తన శరీరంతో నన్ను వెన్నక్కు నెట్టడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. ఒడ్డున పడ్డ చేప పిల్లలా గిల గిలా కొట్టుకుంటున్నది. కాని న ధ్రుఢమైన శరీరంతో తను పోటీపడలేక పొతుంది, అంతకంతకూ నా బలాన్ని పెంచుతూ తనని పూర్తిగా అశక్తురాల్ని చేసేస్తున్నా.ఇంకా గట్టిగా అదిమిపెట్టా. మా ఇద్దరి మధ్య కేవలం శ్వాస తగిలేంత దూరమే ఉంది. తన వెచ్చటి శ్వాస నాకు తగులుతుంది. కోపంతో తను గట్టిగా ఎగ పీలుస్తూ, “హెల్ప్, హెల్ప్..” అంటూ అరుస్తుంది. “ముయ్,నోరు మూస్తావాలేదా..” అని గదిమా.. ఒక్కసారిగా తప్పించుకునే ప్రయత్నాలు ఆపి, బిత్తరచూపుల్తో నా వైపు చూసింది. “ఎంత మాటంటే అంత మాటంటావ? ఏంటి నేను చేతకాని వాడినా, నాకు నిన్ను కొట్టటం రాదా, చూస్తావా నా మొగతనం?” అంటూ చప్పున నా పెదవులతో తన పెదవులని చప్పున మూసేసా,తను “ఊ..ఊ..ఊఘ్..” అంటూ విశ్వప్రయత్నం చేస్తుంది, అయినా ఒక మగవాడి పశుత్వం ముందర ఒక స్త్రీ కేవలం ఆటబొమ్మైపొయింది. ఇది ఇద్దరు వ్యక్తుల మధ్య స్నఘర్షణ కాదు, ఒక ప్రక్రుతి పురుషుడి మధ్య. తను పిడుగులు కురిపించే ఆకశమయితె, నేను దాన్ని తనలో ఇముడ్చుకునే భూమిని, తను వంటి చేత్తో ఆపగలిగే గాలిని కాదు నేను, నేను వ్రుక్షాలను ఊడల్తో సహా పెకిలించి వేసే తుఫానుని, తను నన్ను ఆపగలదు, కాని నాలో ఉన్న మొగాడిని కాదు. ఒకే ఒక్క క్షణం, తను గింజుకుంటుంది, నా పెదవులు తనని చుంబిస్తూనే ఉన్నయి, నాలోని మ్రుగాడు నిద్దురలేస్తున్నడు, నా శరీరం తనని చుట్టెస్తుంది పూరిత్గా, నా కాళ్ళు అప్రయత్నంగా తన వెన్నక్కు వెళ్ళి పోయి, తనని నా దగ్గరకు లాక్కుంటుంది, ప్రక్రుతి క్రీడకు నా శరీరం తయరవుతుంది, ముద్దమందారంలా ఉండే తన మొహాన్ని నాకు పదే పదే చూపిస్తూ నా మనసు, నా శరీరాన్ని ప్రేరేపిస్తూ, తను ఇంకా ఇంకా కావాలని అన్నట్లుగా, ఇంకా ముందుకు ముందుకు లాగి, నా జఘన భాగానికి తన శరీరాన్ని అతుక్కునేట్లుగా గట్టిగా అదిమిపెట్టింది.నాలోని పశుత్వం పూర్తిగా బయటకు వచ్చేసమయం ఆసన్నమయింది. ఇంతలో పెద్ద పిడుగు దూరంగా ఎక్కడొ పడిన శబ్ధం, ఒక్క సారిగా నాలోని పశువు ఆగాడు. బహుశా తన ఆర్తనాదాలు ఆకాశానికి వినిపించి, తను ఉరుమి నన్ను భయపెట్టడానికన్నట్లుగా పిడుగులు కురిపిస్తున్నదేమొ అన్నట్లుగా వెను వెంటనే రెండు మూడు పిడుగులు పడ్డాయి.నా శరీరం తనని అదిమిఉంది ఇంకా, నేను మాత్రం ఈ లోకంలోకి వచ్చెశాను, మెల్లిగా నా శరీరం తనని పట్టు తప్పించింది, మెల్లిగా వెన్నక్కు జరిగా, జరిగింది అర్థం అయ్యి, నా రెండు చేతులు అప్రయత్నం గా కట్టుకున్నా,తను అలానే కుప్ప కూలి, రెండు మోకాళ్ళ మధ్యలో తలపెట్టుకుని చిన్నగా ఏడుస్తుంది. ఇద్దరం షాక్*లో ఉన్నాం, తను ఏడుస్తుంది, నేను ఏడవట్లెదు అంతే తేడా..మగాడు ఏడవకూడదు కదా? “సారీ..” అంటూ నేను వెనక్కు జరిగా.. అప్రయత్నంగా వచ్చిన మాట అది. తను అలానే షాక్ కొట్టిన దానిలాగ రాయి అయిపోయి నేలవైపు కన్ను ఆర్పకుండా చూస్తోంది.. గొంతు తడి ఆరిపోయింది, మాట పెగల్టంలేదు, తను షాక్*లో ఉంది.. “సారి, సారి స్నేహా, ఐ యామ్ రియల్లీ సారి.. నన్ను క్షమించు..నేను పెద్ద తప్పు చేశాను..” తను ఏమి మాట్లాడడం లేదు. ఇంతలో పిల్లవాడి ఏడుపు వినిపించింది, ఉన్నఫళంగా పైకి లేచి పరిగెత్తిపోయింది. అదే ఒక స్త్రీ కి, ఒక అమ్మకి తేడా. బిడ్డ ఏడుపు విని ఎలాంటి పరిస్థితులలో ఉన్నా కూడా అమ్మతనం తనని వివశురాల్ని చేస్తుంది. తన బిడ్డ అవసరం చూడడం తప్ప తనకేమైనా ఫర్వాలేదు అనుకుంటుంది. తను వెళ్ళడం చూసి నేను నా రూమ్ వైపు పరిగెత్తాను. నా రూమ్*లోకి వెళ్ళి బెడ్ పైన అలానే పడ్డాను. అసలేం జరిగిందో, ఎందుకలా ప్రవర్తించానో అర్థం కావట్లేదు.వేల ఆలోచనలు ఒక్కసారిగా నా మనసుని చుట్టుముట్టి, నా మనసుని కకావికలం చేస్తున్నయి. నా మాటలే నాకు వినిపిస్తున్నయి, ఎందుకలా ప్రవర్తించానో, ఒక మ్రుగంలా, పశువులా, ఒక నిస్సహాయత ఆడ దానిపైనా నా ప్రతాపం, అందుకేనా ఇక్కడికి వచ్చింది, అత్తకి తెలిస్తే ఎమవౌతుంది తను, తన మనసు ఎంత బాధపడుతుందో? అది చూసి నేను తట్టుకుంటానో లేదో? ఇలా ఆలోచనలు ఒక్కొకటిగా నన్ను చుట్టుముట్టేశాయి. చ చా అనుకుంటూ బలంగా నా పిడికిలితో బెడ్డుని కొట్టాను. పొద్దున్నే నేను ఇక్కడనుండి వెళ్ళి పోవాలి అనుకున్నా. బయట వర్షం తుఫానుగా మారిపోయింది పూర్తిగా, ఆకాశం తన బాధను, నిరసనను తెలుపుతూ ఉరుములు మెరుపులు కురిపిస్తూనే ఉంది రాత్రంతా.  పొద్దున్నే నేను కళ్ళు తెరిచేప్పటికీ ఇంకా తుఫాను అలానే ఉంది, ఇంకా కొంచెం ముదిరి నట్లుంది, నేను వెంటనే వడి వడిగా నా బట్టలన్ని సర్దుకుని, రెడీ అయ్యి కిందకు వచ్చేశా.. మెయిన్ డోర్ వద్దనే పైకి మెట్లు ఉంటాయి, వెళ్ళి తెరిచా, బయట హోరు గాలి, వాన, ఒక్క అడుగు ముందుకు పడి ఆగింది. ఎక్కడొ చిన్నగా ఏడుపు చెవికి వినిపించినట్లయింది. తల వెన్నకు పెట్టి విన్నా, బయట వాన ఇప్పుడు సగం తెరిచిన తలుపులోంచి ఇంట్లోకి విసురుగా వచ్చింది.

ఇంకొంచెం వెన్నక్కు అడుగు వేసి, విన్నా, “అవును అది బుజ్జిగాడి ఏడుపే..అనుమానం లేదు..” అనుకుంటూ వెంటనే తలుపు వేసేసి, స్నేహా రూమ్ వైపు నడిచా, రూమ్ డోర్ తెరిచే వుంది, దగ్గరికి వెళ్ళే కొద్ది ఎడుపు స్పష్టంగా వినిపించ సాగింది, రూమ్ లోకి వెళ్ళి చూసే సరికి, స్నేహ వాడిని తన వొళ్ళో కూర్చోపెట్టుకుని సముదాయిస్తుంది, హఠాత్తుగా వచ్చిన నన్ను చూసి, అలాగె ఉండి పోయింది నా వైపు చూస్తూ, నాకు ఎమి చెప్పాలో అర్థం కాలేదు, ఇద్దరం ఒకరి వైపు ఒకరం చూసుకున్నాం, ఎవ్వరికి ఏం అనాలో అర్థం కావట్లేదు, ఇంతలో మళ్ళీ బుజ్జిగాడి ఏడుపు వినిపించింది, ఇద్దరం ఒకే సారి కిందకు వాడి వైపు చూశాం, అప్పుడు గమనించా వాడి నుదుటి పైన చిన్న గుడ్డ ముక్క, తడిపి ఉంది, “ఎమయింది వాడికి..” “…” “స్నేహా ప్లీజ్, చెప్పు..” “రాత్రినించి జ్వరం..” ముక్తసరి సమాధానం “మరి ఎమన్న మందులు వేశావా?” “వాడాను కాని ఎమి పని చెయ్యటంలేదు..” కొద్దిగా ఏడుపు తన మాటల్లో. నేను దగ్గరికి వెళ్ళి వాడి చేతిని పట్టుకుని చూశా, వొళ్ళు కొంచెం వేడిగానే ఉంది. “షిట్, జ్వరం ఉన్నట్లుంది, ఇప్పుడేం చెయ్యాలి..” నాకు ఏం పాలుపోవట్లేదు. తన ఏడుపు ఎక్కువయ్యింది. “స్నేహ, ప్లీజ్, కంగారు పడకు, నన్ను ఆలోచించనీ.. ” “మనం వెంటనే హాస్పిటల్్*కి వెళ్దాం పద” తను మాత్రం వాడి వైపు చూస్తూ ఇంకా ఏడుస్తుంది.. నేను గట్టిగా తన భుజాలను పట్టి ఊపా. “స్నేహా, పిచ్చి పట్టిందా నీకు, ఇంకా ఇలానే ఉన్నావంటె, వాడికేమవుతుందో తెలుసా? పద వెళ్దాం..” తను నా వైపు తీక్షణంగా చూసింది కసేపు, ఇంతలో వాడి ఏడుపు పెద్దదవటంతో వెంటనే తన మనస్సు మార్చుకుంది, తనలో కదలికలు రావటంతో నేను కూడ నా బ్యాగ్ ను పక్కనే పడేసి, “ఏ హాస్పిటల్ లో చూపించాలి, ఫోన్ నంబర్ ఉందా..” “ఆ డ్రాయర్్*లో ఉంది..” నేను వెంటన్నె ఫోన్ నంబర్ తీస్కుని, హాల్లోకి వెళ్తూ “త్వరగా వాడి బట్టలు, తీకుని రా..” అంటూ హాల్లోకి పరిగెత్తాను. తను కూడ వెంటనే లేచి, వాడి మందులు చీటీ, ఇంకా కొన్ని బట్టలు సర్దడం మొదలు పెట్టింది. నేనె ఫోన్ ట్రై చేస్తుంటె ఎంగేజ్ వస్తుంది, ఇంతలో తను బుజ్జిగాడి బ్యాగ్ తగిలించుకుని, వాడిని భుజాన వేస్కుని హాల్లోకి వచ్చింది. “ఎంగేజ్ వస్తుంది, ఇంకో నంబర్ ఏమన్నా ఉందా..” “ఉహు లేదు..ఎప్పుడూ ఆ హాస్పిటల్కే వెళ్తాము…” తను కంగారు పడటం మొదలు పెట్టింది. ఇల్లంతా చీకటిగా, బయట వాన రొద పూర్తిగా నా బ్రెయిన్ పనిచేయట్లేదు.. “సరే పద వేరే హాస్పిటల్్*కి వెళ్దాం..” “కాని తుఫాన్లో ఎలా..” “ట్రస్ట్ మీ..నన్ను నమ్ము.. నేను తీస్కెళ్తాను..” అంటూ కార్ కీస్ తీస్కుని, తలుపు వైపుకు నడిచా. లో లోపల నాకే భయంగా ఉంది, “ఈ తుఫాన్లో ఎలా ఈ గండం గట్టెక్కిచేది.. అసలే నాకు గిల్టీగా ఉంది రాత్రి నుండి, తనకేమో ఇప్పుడు రాత్రి జరిగిన దానికంటే బుజ్జిగాడి పరిస్థితి భయంగా ఉంది, అందుకే నా సహయాం అడగకపోయినా ఒప్పుకుంది.” ఇలా ఆలోచిస్తూ నా మనసుని నేనే ధ్రుడపరుచుకున్నా, ఎలాగైనా తనకి ఈ సహాయం చెయ్యాలి. కనీసం నా ఆత్మ సంత్రుప్తికైనా సరే. మేయిన్*డోర్ పక్కనే ఉన్న గొడుగు తీకుని బయటకు తెరిచి తనవైపుకు తిరిగి రమ్మన్నట్లుగా తల ఊపాను. తను వెంటనే వచ్చి, వాడి తల తడవకుండా చెయ్యిపెట్టి గొడుగులోకి వచ్చింది. హోరు గాలి, వాన, ఇద్దరం కార్లోకి వెళ్ళాం, కార్ కాసేపు మొరాయించి, వెంటనే స్టార్ట్ అయ్యింది.

అప్పుడు గాని అర్థం అవ్వలేదు, ఒక అడుగు దూరంలో ఉన్నదేది కనీసం కనపడడతం లేదు, అయినా ముందుకు దూకించా, గేట్ దాకవెళ్ళి నేను బయటకు వచ్చి గేట్ తెరిచి, కార్ ముందుకు పోనిచ్చా. ఆ ఇల్లు కొంచెం జానావాసలకు దూరంగా కట్టిచింది అత్త. అందుకే ఇంటినుండి మేయిన్ రోడ్ వరకు అంతా కచ్చా రోడ్డే. వాన వల్ల ఒకటే గతుకులు, ఎలాగో మేయిన్*రోడ్ ఎక్కి, స్పీడ్*గా దూసుకెళ్ళా. ఎక్కడా ఒక షాప్ కాని, హాస్పిటల్ గాని కనిపించడంలేదు, పక్కనేమొ స్నేహా తెగ ఏడ్చెస్తుంది, నిన్న రాత్ర్ని ఈమేనా అన్న అనుమానం కూడా వచ్చింది. ఏది ఏమైనా ఇవ్వాళ అంతా మంచే జరగాలి అని ధ్రుడంగా అనుకుని, పెడల్ని మరింతగా తొక్కి కార్*ని ముందుకు దూకించా. అలా దాదాపు 20 నిమిషాల పాటు ప్రయాణం చెయ్యగా,దూరంగా షాప్ లైట్స్ కనపడ్డాయి, కొంచెం ధైర్యం వచ్చింది. ముందుగా అక్కడికి పోనిచ్చా, అద్రుష్టం అంటే ఇలా ఉండాలి, అది మెడికల్ షాప్, ఇవ్వాళ దేవుడు నావైపు, కాదు కాదు బుజ్జిగాడివైపు ఉన్నాడు, అనుకుని షాప్ ముంద్లే ఆపి, మందులా చీటి తీస్కుని, ఒక్క దూకు కార్లోంచి దూకి, షాప్లోకి వెళ్ళాను..షాప్ వాడికి చీటి చూపించాను, “ఫీవర్ చాల ఉంది..” అప్పటికే ఆ కొంచెం తడిచిందానికే నేను పూర్తిగా నాని పోయా, అంతలా ఉంది వర్షం. షాప్ వాడు చీటి వైపు చూస్తున్నడు, “అర్జంట్..” షాప్ బల్లపై గుద్దినట్లుగా అన్నా.. వాడు షాక్ తిని “ఒక్ ఒక్..” అంటూ మందులు తేవడానికి లోపలికి వెళ్ళాడు. షాప్ నించి కార్ కనపడనంతగా కురుస్తుంది, ఇంతలో మెడిసిన్స్ తెచ్చిచాడు..వెంటనే డబ్బులు ఇచ్చి, మిగిలిన చిల్లర ఉంచుకోమని చెహ్ప్పి, మందులు ఎలా వెయ్యలో వాడి చేత చెప్పిచ్చుకుని, సంచీ తీస్కుని కార్*వైపు పరిగెత్తా.డోర్ తీకుని కూర్చుని, అలానే స్నేహాకి మందులకవర్ ఇచ్చాను. తను వెంటన్నె వాటిల్లోంచి ఒక లిక్విడ్ తీసి కొంచెం వాడి నోట్లొకి డ్రాప్స్ వేసింది, వాడు అలానే చప్పరించాడు. కాసేపటికి దాదాపు ఒక పది పదిహేను నిమిషాలకి కొంచెం మార్పు వచ్చింది, వాడు ప్రశాంతంగా నిద్రపోసాగాడు.నా టెన్షన్ కొంచెం తగ్గి, మనసు కుదుట పడింది. తన కళ్ళ నుంచి భారంగా కన్నీళ్ళు కారుతూనే ఉన్నాయి,మొహం అటువైపు ఉండటం వల్ల, తను ఏడుస్తున్నట్లు ముందుగా తెలియలేదు.ఇంతలో బుజ్జిగాడు కదలటంతో తను ఇటువైపు తిరిగింది, నాకు ఏమనాలో అర్థం కావట్లేదు. “స్నేహా, ఇంకేం భయం లేదు, దాక్టర్ ఉన్నా, ఇవే మెడిసిన్ ఇస్తాడు, సో, ఇంకేం భయం లేదు నీకు. ఇంకోటి, నీకేమైనా కావాలంటే ఇప్పుడే చెప్పు, నేను వెళ్ళి తెస్తాను. మళ్ళీ ఈ షాప్ వుంటుందో లేదో.” తను ఎవో కొన్ని తెమ్మని చెప్పింది, అన్యమస్కంగా. నేను అవన్ని తెచ్చి కార్లో వేసి ఇంటి వైపు కార్*ని తిప్పాను. ఆ ఇల్లు కొంచెం జానావాసలకు దూరంగా కట్టిచింది అత్త. అందుకే ఇంటినుండి మేయిన్ రోడ్ వరకు అంతా కచ్చా రోడ్డే. వాన వల్ల ఒకటే గతుకులు, ఎలాగో మేయిన్*రోడ్ ఎక్కి, స్పీడ్*గా దూసుకెళ్ళా. ఎక్కడా ఒక షాప్ కాని, హాస్పిటల్ గాని కనిపించడంలేదు, పక్కనేమొ స్నేహా తెగ ఏడ్చెస్తుంది, నిన్న రాత్ర్ని ఈమేనా అన్న అనుమానం కూడా వచ్చింది. ఏది ఏమైనా ఇవ్వాళ అంతా మంచే జరగాలి అని ధ్రుడంగా అనుకుని, పెడల్ని మరింతగా తొక్కి కార్*ని ముందుకు దూకించా. అలా దాదాపు 20 నిమిషాల పాటు ప్రయాణం చెయ్యగా,దూరంగా షాప్ లైట్స్ కనపడ్డాయి, కొంచెం ధైర్యం వచ్చింది. ముందుగా అక్కడికి పోనిచ్చా, అద్రుష్టం అంటే ఇలా ఉండాలి, అది మెడికల్ షాప్, ఇవ్వాళ దేవుడు నావైపు, కాదు కాదు బుజ్జిగాడివైపు ఉన్నాడు, అనుకుని షాప్ ముంద్లే ఆపి, మందులా చీటి తీస్కుని, ఒక్క దూకు కార్లోంచి దూకి, షాప్లోకి వెళ్ళాను..షాప్ వాడికి చీటి చూపించాను, “ఫీవర్ చాల ఉంది..” అప్పటికే ఆ కొంచెం తడిచిందానికే నేను పూర్తిగా నాని పోయా, అంతలా ఉంది వర్షం. షాప్ వాడు చీటి వైపు చూస్తున్నడు, “అర్జంట్..” షాప్ బల్లపై గుద్దినట్లుగా అన్నా.. వాడు షాక్ తిని “ఒక్ ఒక్..” అంటూ మందులు తేవడానికి లోపలికి వెళ్ళాడు. షాప్ నించి కార్ కనపడనంతగా కురుస్తుంది, ఇంతలో మెడిసిన్స్ తెచ్చిచాడు..

వెంటనే డబ్బులు ఇచ్చి, మిగిలిన చిల్లర ఉంచుకోమని చెహ్ప్పి, మందులు ఎలా వెయ్యలో వాడి చేత చెప్పిచ్చుకుని, సంచీ తీస్కుని కార్*వైపు పరిగెత్తా.డోర్ తీకుని కూర్చుని, అలానే స్నేహాకి మందులకవర్ ఇచ్చాను. తను వెంటన్నె వాటిల్లోంచి ఒక లిక్విడ్ తీసి కొంచెం వాడి నోట్లొకి డ్రాప్స్ వేసింది, వాడు అలానే చప్పరించాడు. కాసేపటికి దాదాపు ఒక పది పదిహేను నిమిషాలకి కొంచెం మార్పు వచ్చింది, వాడు ప్రశాంతంగా నిద్రపోసాగాడు.నా టెన్షన్ కొంచెం తగ్గి, మనసు కుదుట పడింది. తన కళ్ళ నుంచి భారంగా కన్నీళ్ళు కారుతూనే ఉన్నాయి,మొహం అటువైపు ఉండటం వల్ల, తను ఏడుస్తున్నట్లు ముందుగా తెలియలేదు.ఇంతలో బుజ్జిగాడు కదలటంతో తను ఇటువైపు తిరిగింది, నాకు ఏమనాలో అర్థం కావట్లేదు. “స్నేహా, ఇంకేం భయం లేదు, దాక్టర్ ఉన్నా, ఇవే మెడిసిన్ ఇస్తాడు, సో, ఇంకేం భయం లేదు నీకు. ఇంకోటి, నీకేమైనా కావాలంటే ఇప్పుడే చెప్పు, నేను వెళ్ళి తెస్తాను. మళ్ళీ ఈ షాప్ వుంటుందో లేదో.” తను ఎవో కొన్ని తెమ్మని చెప్పింది, అన్యమస్కంగా. నేను అవన్ని తెచ్చి కార్లో వేసి ఇంటి వైపు కార్*ని తిప్పాను. ఇంటికి వెళ్ళంగానే, అత్త నించి ఫోన్, మాట సరిగ్గా వినపడట్లేదు, అస్పష్టంగా వినపడింది, ఇంతలో కనెక్షన్ కట్ అయ్యింది. ఫోన్ సారాంశం, వాళ్ళు రావడానికి ఎటువంటి వీలు లేదు, వాళ్ళు రావడానికి మరో వారమన్నా పడుతుందని. నాకేం చెయ్యాలో పాలుపోవడంలేదు, ఆఖరిగా అత్త నన్ను అక్కడే ఉండి స్నేహాను, బుజ్జిగాడిని చూసుకోమని చెప్పింది. నేను స్నేహా గదికి వెళ్ళాను, వాడికి ఎలా వుందో చూద్దామని, స్నేహా వాడిని పడుకో బెట్టింది. తను బెడ్ మీద పడుకుని ఆలోచిస్తుంది. నేను వెళ్ళగానే, లేచి అలానే బెడ్ మీద కూర్చుంది. “ఎలా వుంది ఇప్పుడు” “ఫర్లేదు” “స్నేహా, నేను..ఇప్పుడు..” నా మాటలు రావట్లేదు బయటకు. “ఐ యాం సారి.. రాత్రి జరిగింది ఒక పీడకల అనుకుని మర్చిపో.. నేను వెళ్ళాలని అనుకున్నా, అత్త వాళ్ళకు ఇంకో వారం మినిమం పడుతుందటా, నన్ను ఇక్కడే ఉండి నిన్ను, బాబుని చూసుకోమని చెప్పింది. నీకిష్టం లేకపోతే ఇప్పుడె వెళ్ళిపోతాను. నువ్వేమి భయపడక్కర్లేదు, ఇంట్లో వారానికి సరిపడా అన్నీ ఉన్నాయి. ఎక్కడికి పోనక్కర్లేదు.” అని తనవైపు చూశాను, తను నేలవైపు చూస్తుంది.కణ్ణీళ్ళు ధారగా కారుతున్నాయి, నాకు తన పరిస్థితి చూసి బాగ జాలి కలిగింది. తన దగ్గరికి వెళ్ళి మెల్లిగా కింద కూర్చున్నా, ఇప్పుడు తన మొహం నాకు ఎదురుగా కనపడుతుంది. తన చేతులు పట్టుకుని, “నన్ను క్షమించు స్నేహా, నేను నిన్ను చాలా బాధపెట్టాను.నిన్న రాత్రి అలా ప్రవర్తించకుండా ఉండాల్సింది. కాని ఒక్కటి మాత్రం నిజం, నేను నిన్ను ముద్దుపెట్టుకుంది కేవలం నేనెవరిని అని నీకు తెలియడానికే తప్ప నీ పరిస్థితిని నాకు అనుకూలంగా మలుచుకోవాలని, నిన్ను ఏదో చెయ్యాలని కాని నాకు ఏమాత్రం లేదు. నన్ను నమ్ము, ఇది నిజం. నాకెంతో ఇష్టమైన నీకు ఇలాంటి పరిస్థితి కలిగిందనీ నేను బాధపడని రోజు లేదు.చిన్నప్పుడు నేను నువ్వు ఎలా ఆడుకునే వాళ్ళమో, ఎంత బాగ నువ్వు నవ్వుతూ, తుళ్ళుతూ ఉండే దానివో, తలుచుకుంటే ఆరోజులే బాగున్నాయి అనిపిస్తుంది.” ఈ మాటలు వినగానే తను పెద్దగా ఏడ్చేసింది.తన మొహాన్ని తన చేతులతో దాచుకుని, పెద్దగా వెక్కి వెక్కి ఏడ్చేసింది.నాకు కూడా చాల బాధనిపించింది. “నిన్ను బాధపెట్టాలని కాదు నాకు నిజంగా నువ్వంటే చాల ఇష్టం.కాని నువ్వు నన్ను ద్వేషించడానికి కారణం నీ జీవితంలో జరిగిన అన్యాయం అయితే ఐ యాం సారి.

నీ భర్త నీకు చేసింది అన్యాయమే, కాదనను అందుకని నువ్వు నీ జీవితం ఇలా ఒంటరిగా నాశనం చేసుకోవడం నాకు ఇష్టం లేదు. నువ్వు మళ్ళీ నీ జీవితాన్ని మొదలు పెట్టాలి, మళ్ళీ నీ జీవితంలో నవ్వులు చిగురించాలి, ఇదే నేను కోరుకుంటాను. ఇక ఉంటాను, మళ్ళీ నా మొహం నీకు చూపించను.” అంటూ వెళ్ళడానికి పైకి లేచి, ఒక్కసారి బుజ్జిగాడిని చూసి, తలుపు వైపు వెళ్ళాను. తలుపు దగ్గిర ఉన్న నా బ్యాగ్*ని తీస్కుని, బయటకు వెళ్ళబోతుండగా, “బావా..” నేను బొమ్మలాగా నిలబడిపోయా. “బావా, నిజంగానే వెళ్తున్నావా?” గొంతులో జీర స్పన్ష్టంగా వినిపిస్తుంది. “నన్ను వదిలి వెళ్ళిపోతున్నావా?” ఈసారి నేను వెనక్కు తిరిగాను. తన కళ్ళు కన్నీరు కారుస్తూనే ఉన్నాయి. నా కళ్ళలోకి చూస్తూ, బాధగా అడుగుతుంది. “బావా, మమ్మల్ని విడిచి వెళ్ళిపోతున్నావా?” అంటూ అమాంతంగా లేచి నన్ను కావలించుకుంది.నా బ్యాగ్ కిందపడిపోయింది.నా చేతులు అప్రయత్నంగా తనని నా గుండెలకేసి హత్తుకున్నాయి. తను నా చుట్టూ చేతులు వేసి, ఘాడంగా నన్ను హత్తుకుని, వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. తన అశ్రుధారలు నా షర్ట్*ని తడిపేస్తున్నాయి. నాకు ఆనందం పట్టలేకపోతున్నా.మనసు ఇప్పుడు కుదుటపడింది. “నన్ను వదలి వెళ్ళకు బావా, మమ్మల్ని వదిలి వెళ్ళకు” అంటూ మళ్ళీ నన్ను గట్టిగా హత్తుకుంది. “వెళ్ళను స్నేహా, నిన్ను వదిలి వెళ్ళను..” అని మరింతగా హత్తుకున్నా. నా రెండు చేతులతో తన మొహాన్ని పైకెత్తి, నా రెండు బొటనవేళ్ళతో, తన కణ్ణీళ్ళని తుడుస్తూ, “నీమీద నీకు నమ్మకం పోగొట్టుకోకు, అప్పుడే మనకి ఈ ప్రపంచం మీద నమ్మకం పోతుంది.ఇక నించి నువ్వు నవ్వుతూ, తుళ్ళుతూ ఉండాలి, నీ చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళందరికి ఆనందం పంచాలి. ముఖ్యంగా బుజ్జిగాడి ఫ్యూచర్ నీ మీద ఆధారపడుంది. సరేనా..” “హు అలాగే..” మా ఇద్దరి కళ్ళు కాసేపు అలానే లాక్ అయిపోయాయి, ఆ ఒక్క క్షణంలో కోటి భావాలు పలికాయి. తను మంద్రంగా నవ్వింది. అందులో సిగ్గు, ఆనందం, గుండెల్లో ఒక భారం దిగిపోయినట్లు, మనసంతా తేలికగా అయ్యినట్లు నవ్వింది. తన అందమైన పలువరుస, నా గుండెల్లో కోటి వీణలు మ్రొగించాయి. మెల్లగా నేను తన నవ్వులో నవ్వు కలిపాను, కాసేపు ఇద్దరం మనసార నవ్వుకున్నాం, ఒకర్నొకరం కొత్తగా పలకరించుకున్నాం. “ఆకలిగా ఉందా..” “హు..మరి నీకు..” “నాకు కూడా,పద నీకు ఎదైనా చేసి పెడతా..” అంటూ తనతో పాటుగా కిచెన్లోకి వెళ్ళాను. ఈ కొత్త అనుభవంతో పాపం న బ్యాగ్ మళ్ళీ యధా స్థానంలోకి వెళ్ళిపోయింది, అదే, గది మూలకి. ఆ రాత్రి అలా గడిచిపోయింది, ఇద్దరం ఎన్నో చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలను గుర్తుచేసుకున్నాం. హాయిగా నవ్వుకున్నాం. తను ఇప్పుడు పూర్తిగా మారిపోయింది. మనలో మార్పు రావడానికి ఎంతో సమయం పట్టదు. ఒకే ఒక్క క్షణం చాలు, మనకి మనం కొత్తగా కనపడతాం.  మర్నాడు పొద్దున్నే నేను లేచే సరికి, తుఫాను కాస్త తగ్గినట్లు ఉంది. బయట కొంచెం వెలుగు వచ్చింది, వర్షం పడుతూనే ఉంది, నేను ఫ్రెషప్ అయ్యి కిందకు వెళ్ళే సరికి, స్నేహా కిచెన్లో ఏదో చేస్తుంది, “హెయ్ స్నేహా, గుడ్ మార్నింగ్..అప్పుడే లేచావా? బుజ్జిగాడికి ఎలా వుంది..” “హెయ్ బావ, గుడ్ మార్నింగ్..వాడికి తగ్గింది, కూర్చో నేను టిఫిన్ తెస్తా.. అమ్*లెట్ చేశాను” “ఓకే..బుజ్జిగాడిని చూస్తాను..” అంటూ వాళ్ళ రూమ్*కి వెళ్ళాను. వాడు బాగ నిద్దరలో ఉన్నాడు. “నేను హాల్ కి వచేప్పటికే, స్నేహా నాకు టిఫిన్ టేబిల్ పైన పెట్టింది. తనూ తెచ్చుకుంది, తనని చూస్తుంటే నాకు చాలా సంతోషం వేసింది. “స్నేహా, ఐ యాం వెరీ హ్యప్పీ ఫర్ యు, నువ్వు ఇలా సంతోషంగా ఉంటే ఎంత బాగున్నావో తెలుసా,యు లుక్ గ్రేట్” “అంతా నీ వల్లనే బావా, చాల థాంక్స్, నిన్న నువ్వు చెప్పినప్పుడు నేను బాగా ఆలోచించాను, నువ్వే కరెక్ట్, ఐ యాం రియల్లీ థాంక్ ఫుల్ టు యు..” “ఓకే ఓకే, ఫార్మాలిటీస్ కొంచెం ఎక్కువయ్యాయి..సరే ఇవ్వాళ ఏం చేద్దాం, ఈ వర్షం కొంచెం తగ్గింది, కాని సైక్లోన్ అలానే ఉంది అనుకుంటా..” “అవును బావ, వర్షం కొంచెం తగ్గితే అలా బీచ్ వైపు వెళ్దాం..” “ఓకే డన్..” ఇద్దరం టిఫిన్ తినేసి, కిచెన్లోకి వెళ్ళాం. అక్కడంతా క్లీన్ ఇద్దరం కలిసే చేశాం. తర్వాత తన రూంలోకి వెళ్ళి, పిచ్చాపాటి మాట్లాడుకున్నాం. తను ఎంత మాట్లాడుతుందంటే, నాకు అస్సలు టైమే తెలియట్లేదు. తననే చూస్తున్నాను, మనసులో తనమీద ఎందుకో తెలియని ఆరాధనా భావం కలుగుతుంది.

3ic

Also Read

కలసి వచ్చిన అదృష్టం

నా మాలతీ 

ఉన్నది ఒక్కటే జిందగీ 

Naa Mugguru Pellalu – 6, నా ముగ్గురు పెళ్లాలు,telugu boothu kathalu,telugu sex stories in jabardasth,telugu hot stories,dengudu kathalu,kamasastry stories,kalasi vachina adrustam sex story,jabardasth telugu sex stories,jabbardasth.in

year