ఆరోజు బుధవారం.
అజయ్ తన ఫోన్ వంక అసహనంగా చూస్తున్నాడు. కారణం సౌమ్య నించి ఇంకా కాల్ రాకపోవటం! 

సాయంత్రం ఐదవు తుండగా అతనామెకి మళ్ళా డయల్ చేసాడు. అంతలో ఆమె నుంచి కాల్ రావడంతో చప్పున ఎత్తి, “హలో—!” అన్నాడు.

అవతల నుంచి, “హలో ఇన్స్పెక్టర్!” అన్న సౌమ్య శ్రావ్యమైన గ్రొంతుని వినగానే ఒక్కసారిగా ప్రాణం లేచొచ్చినట్లు అన్పించిందతనికి.

“—సౌమ్యా! ఏమయింది? ఏమయిపోయావ్? ప్రొద్దు న్నించీ నీకు ఎన్నిసార్లు కాల్ చేసానో తెలుసా? ఎక్కడున్నావిప్పుడు?” అంటూ ప్రశ్నల వర్షం కురిపించాడు. అతని గ్రొంతులో తన పట్ల ప్రకటితమవుతున్న అక్కరకి ఆమె మనసు సంతోషంతో పరవశించింది.

“సారీ… సారీ… నేను కాలేజీ లైబ్రరీలో ఉండిపోయాను. పరీక్షలు కదా! ఇంట్లో ఉంటే షాపుకి వచ్చే పోయే వాళ్ళతో ఇబ్బందిగా వుంది. కనుకనే, ప్రశాంతంగా చదువుకోవచ్చని కాలేజీకి వచ్చేసాను. ఫోన్ సైలెంట్ మోడ్ లోకి వెళ్ళిపోయింది. నేఁ చూస్కోలేదు. ఇప్పుడే, ఇంటికి బయలుదేరుదామని బ్యాగ్ తీసి అందులోంచి ఫోన్ తీసి చూశాను, మీ కాల్స్ కనపడ్డాయ్—”

“—ఆల్రైట్! నువ్వెంతకీ ఫోన్ తీయకపోయేసరికి నేను ఎంత టెన్షన్ పడ్డానో—”

సౌమ్య పెదాలపై చిన్నగా నవ్వు పరుచుకుంది. “అయ్యో పాపం! ఎందుకో అంత టెన్షన్…?” అంది చిలిపిగా.

ఐతే, అజయ్ ఇంకా అదే మూడ్ లో ఉండి, “ఎందుకేంటి? నీకేమైనా అయ్యిందేమోనని నేఁ—!” కాస్త అరిచినట్లుగా మాట్లాడటంతో ఆమె వెంటనే, “అయ్ బాబోయ్! నాకేం కాలేదు మహాఫ్రభో… తమరు శాంతించండి,” అంది సన్నగా నవ్వుతూ. ఆ చల్లని చిరునవ్వు చెవులని తాకఁగానే అతని మనసు ఇట్టే చక్కబడింది. “అయినా… ఇంతలా ప్రేమించే వారు ఉండగా నాకేమవుతుంది?” అందామె మెల్లగా.

అది విని అతని మనసు మరింత పులకరించింది. “అయితే, నా ప్రేమ నీ బలపరీక్షలో నెగ్గినట్లేనా?” ఈసారి ఆమె కచ్చితంగా సమ్మతి తెలియజేయాలని ఆశించాడు. 

“మ్-మీ అమ్మగారా….” మొదట అజయ్ కొంచెం తొట్రుపడినా, “మ్..మరేం పర్లేదు. ఆవిడ తప్పకుండా ఒప్పుకుంటారు!” అన్నాడు తర్వాత నమ్మకంగా.

అతనన్నదానికి సౌమ్య ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ, “ఏంటో… మీకు అంత నమ్మకం?” అంది.

దానికి అజయ్ బదులివ్వక తన గ్రొంతుని ఓమారు సవరించుకుని, “అఁ–అవునూ… నీ ఎగ్జామ్స్ ఎప్పుడున్నాయ్?” అని అడిగాడామెను.

“రేపొకటి, శనివారం ఒకటి వున్నాయి… మళ్ళా రెండు పరీక్షలు తర్వాతి వారంలో… ఏఁ!?”

“ఏం లేదు, వూర్కే! ఆఁ… ఇంకా లైబ్రరీలోనే ఉన్నావా నువ్వు?”

“మ్… లేదు. ఇప్పుడే కాలేజీ నుంచి బైటకి వస్తున్నాను—!” అంటూ ఒక్కసారిగా కాలేజ్ గేట్ దగ్గర ఆగిపోయిందామె.

ఎదురుగా జీప్ లో అజయ్ ఆమెకు కన్పించాడు. ఆమెను చూసి అజయ్ నవ్వుతూ ఫోన్ పట్టుకున్న తమ చేతిని ఊపాడు. ఆశ్చర్యంతో తుళ్ళింతకి గురవుతూ అతన్ని సమీపించి— “ఎప్పుడొ-చ్చా-రు… ఇక్కడికి—?” అని అడిగింది సౌమ్య.

“నువ్వు ఫోన్ ఎత్తలేదుగా మరి!” క్లుప్తంగా బదులిచ్చాడతను. చమకులీనుతున్న కళ్ళతో అతన్ని చూసిందామె.

“పద… నిన్ను ఇంటి దగ్గర డ్రాప్ చేస్తాను!” అన్నాడు అజయ్.

“వద్దొద్దు. నేను నడిచి వెళ్తాను!” అందామె ఠక్కున.

“అదేమిటి… నేను తీస్కెళతానంటున్నానుగా!” అన్నాడు అజయ్ అయోమయంగా.

“వద్దు, సారీ…” అందామె పోలీస్ జీప్ ని ఇబ్బందిగా చూస్తూ. ఆమె ఎందుకని వద్దంటుందో అతనికి బోధపడలేదు. ‘పోనీలే!’ అనుకుంటూ ,”సరే… ఈ ఆదివారం అలా బైటకెళదాం, వస్తావా?” ఆమెను అడిగాడు.

“హ్మ్… మళ్ళా నన్ను అడటం దేనికి? మీకు ఎదురేముంది? ఇన్స్పెక్టర్ హోదాలో ఇంటికి వచ్చి నన్ను ఎత్తుకుపోండి!” అందామె కొంటెగా.

ఐతే, ఆమె అన్నదానికి అజయ్ మనసులో చివుక్కున ఏదో ముల్లు దిగినట్లు అనిపించింది. 

సౌమ్య వెంటనే నొచ్చుకొంటూ, “హయ్యో! నేను–ఏదో సరదాగా అన్నానంతే…” అని క్షమించమన్నట్లుగా తన రెండు చెవులను పట్టుకుంది. ఆమె అలా చెయ్యడం చూసి అజయ్ కి చిన్నగా నవ్వు వచ్చింది. అతను నవ్వడంతో ఆమె ముఖంలో కూడా నవ్వు విరబూసింది.

“అమ్మయ్య… నవ్వేశారా!” అంటూ తన యదమీద చేతిని పెట్టుకుని ‘ఉఫ్’మని వగర్చుతున్నట్లు నటిస్తూ, “సరే, సండే ఇంటికి వచ్చి నన్ను తీసుకెళ్ళండి,” అంది మెరిసే నయనాలతో.

ఆతర్వాత అతనికి వీడ్కోలు పలికి అక్కణ్ణుంచి నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయిందామె.
అజయ్ రివాజుగా శిరీష్ ఇంటికి చేరాడు.

సామిర్ బైక్ ని వేగంగా తీసుకెళ్తున్నాడు. వెనక నాస్మిన్ ఇంకా సుజాత మీద కోపంతో బుసలు కొడుతూ ఏదేదో గొణుక్కుంటోంది. ‘కోతి’, ‘దయ్యం’ అంటూ ఏవో మాటలు అస్పష్టంగా సామిర్ చెవిని చేరుతున్నాయి. అతనికి మనసులో చాలా సంతోషమనిపించింది. అంతా తను అనుకున్నట్లుగా జరుగుతోంది. 
సరిగ్గా ఊరి దగ్గర కొచ్చేసరికి వాళ్ళ ముందర రోడ్డు ప్రక్కన ఓ వ్యక్తి నిలబడి అతనికి కనపడ్డాడు. సామిర్ ఆ మనిషి దగ్గర ఆగి,, “ఏంటి రమణా ఇక్కడున్నావేఁ?” అని అతన్ని పలకరించాడు. 
అతను కూడా సామిర్ తో పాటు చెన్నై లో హోటల్ మ్యానేజ్ మెంట్ చేస్తున్నాడు. ఇద్దరూ కలిసే సెలవులకని ఇళ్ళకి వచ్చారు.
“బోడస్కుర్రు కెళ్ళాలిరా! మన కాంతుగాడు తీస్కెళతానని చెప్పి చివర్లో హ్యాండిచ్చాడు. ఇంకెవడయినా అటేపెళ్తే దిగబెడతాడని చూస్తన్నా!” అన్నాడు రమణ.
“ఓ పన్చేయరా… నువ్వు ఇక్కడే ఉండు. చెల్లాయిని ఇంటి దగ్గర దింపేసి వస్తాను!” అన్నాడు సామిర్.
దానికతను ‘సరే’ననటంతో సామిర్ నాస్మిన్ ని ఇంటి దగ్గర డ్రాప్ చేసి తిరిగి అతని దగ్గరికి వచ్చాడు.
“మరేంట్రా రమణా!” సదరు వ్యక్తితో చేతులు కలుపుతూ అన్నాడు సామిర్. 
“ఏముందీ… సుబ్బూ గాడి లాడ్జీలో ఓ రూమ్ మాట్లాడెట్టాను. నువ్వెళ్ళి నా పేరు చెప్పు చాలు… పనయిపోద్ది!”
“థాంక్స్ రా… థాంక్యూ సోమచ్—”
“యెదవ థాంక్సులు నాకెందుకెహెఁ! ముందుగా అనుకున్నట్లు నీ పనయిపోగానే నాకూ వాటాఁహెట్టు చాలు!”
సామిర్ నవ్వుతూ, “సరే… సరే… మన మధ్య నిదేమీ కొత్త కాదు గదరా” అంటూ బైక్ స్టార్ట్ చేశాడు. చెన్నైలో కూడా ఇద్దరూ కలిసి పలుమార్లు అమ్మాయిలని పంచుకొన్నారు. 
“ఔన్రా.. మ్యాటర్ రెడీగా హెట్టుకున్నావా?” అడిగాడు రమణ.
“ఛ… మర్చిపోయాన్రా!”
“నీయబ్బ! నాకు తెల్సురా నీ గురించి… సిలక దొరికితే గిలక ఆగదు నీకు!” అంటూ తన జేబులోంచి ఓ ప్యాకెట్ తీసి సామిర్ చేతిలో పెట్టాడు. “ఇగో… స్ట్రాబెరీ ఫ్లేవరు… నా పేవరెట్టూ! బాఁ… ఇరగ్గొట్టు!” అంటూ కన్ను కొట్టాడు.
మరోమారు రమణకి ‘థాంక్స్’ చెప్పి అక్కణ్ణుంచి ఈలేసుకుంటూ సుజాత దగ్గరికి బయలుదేరాడు సామిర్!