‘ఏం జరిగింది?’ అని వాళ్ళిక్కడ అనుకుంటుంటే అక్కడ సుజాత ‘హుఁ… ఇలా ఎందుకు జరిగింది?’ అని తల పట్టుక్కూర్చుంది.
పాపం… ముందురోజు రాత్రి తాను శంకర్ సార్ తో కలిసి వస్తానని నాస్మిన్ కి చెప్తున్నప్పుడు సరిగ్గా అలాగే జరుగుతుందని ఆమె ఊహించలేదు మరి!
ఇంతకీ అసలు ఏం జరిగిందంటారా…!
బెడ్రూమ్లో సుజాత నాస్మిన్ తో మాట్లాడుతున్న అదే సమయంలో అప్పుడే పెరట్లోని బాత్రూంలోకి వెళ్ళిన అంజలికి ఆమె మాటలు చెవినపడ్డాయి. ఆ బాత్రూంకి గల విశేషమైన సౌలభ్యం మీకింకా గుర్తుందనే అనుకుంటున్నాను.
ఇంకేముంది!
‘రూంలో మాట్లాడేది ఇక్కడ వినిపిస్తుందా?’ అనుకుంటూ అవాక్కయిన అంజలికి సుజాత శంకర్ తో కలిసి వెళ్తానన్నడం డబుల్ షాక్ నిచ్చింది. శంకర్ అంటే కోపంతో విరుచుకుపడే సుజాత అలా ఎందుకు చెప్తోందో ఆమెకి అర్ధం కాలేదు.
ఇంకా ఏం అంటుందో విందామని అక్కడే కాచుకున్నా తర్వాత వాళ్ళు మరేమీ మాటాడుకోలేదు. చివరకి నాస్మిన్ అక్కణ్ణించి వెళ్ళిపోయాక సుజాతని శంకర్ సమక్షంలో ఆ విషయమై నిలదీసిందామె.
ఒక్కసారిగా కాళ్ళ క్రింద భూమి కదిలినట్లయింది సుజాతకి. ‘తన పిన్ని చాటుగా తమ మాటల్ని వింటోందా?’ అన్న శంక ఆమె మనస్సులో వ్యక్తమైంది. ఆమె ఎంతవరకూ విన్నదో తెలియదు. అడిగే ధైర్యం లేదు. దాంతో, గ్రొంతులో పచ్చి వెలగకాయ పడ్డట్లయి ఫీలయ్యింది.
ఐతే, సామిర్ గురించి తాము మాట్లాడుకున్నదాని గురించి తన పిన్ని అస్సలు ప్రస్తావించకపోవటంతో ఆమె తమ మాటలను పూర్తిగా వినలేదని నిశ్చయానికొచ్చిన తర్వాత పాదరసంలాంటి ఆమె బుర్రకి వెంటనే తక్షణోపాయం తట్టింది.
చప్పున తలెత్తి, “కావాలనే నాస్మిన్ తో అలా చెప్పానమ్మా!” అంది.
శంకర్, అంజలి ప్రశ్నార్థకంగా సుజాతని చూశారు.
“నాకితనిపైన నమ్మకంలేదు. నాన్నని విడిపించటానికి నిజంగా ప్రయత్నం చేస్తున్నాడో లేకపోతే ఇంకా పెద్ద శిక్ష వెయ్యటానికి ట్రై చేస్తున్నాడో…? అందుకే, రేపు నేనూ అతనితో లాయర్ దగ్గరికి వెళ్దామనుకుంటున్నాను. అంతా కనుక్కున్నాక అక్కడే సంతకం పెడతాను,” అంటూ అలవోకగా అబద్ధపు గోడను కట్టేసిందామె.
అంజలి కోపంగా, “నోర్మూయ్ సుజీ… ఏమ్మాట్లాడుతున్నావ్ నువ్వు! పిచ్చి పట్టిందా నీకు—” అంటూ అరిచింది. శంకర్ మధ్యలో కల్పించుకొని, “పర్లేదు అంజలిగారు. తను చెప్పినట్లు రేపు తనని తీసుకెళ్ళటంలో నాకేం అభ్యంతరం లేదు!” అన్నాడు.
దానికి అంజలి, “అది కాదు… ఓప్రక్క పబ్లిక్ పరీక్షలవుతుంటే యిప్పుడు ఇదంతా అవసరమా?” అంటూ కోపగించుకుంది.
వెంటనే, “నాకు నాన్న కన్నా ఏదీ ఎక్కువ కాదు!” అంటూ కట్టిన గోడకి సెంటిమెంట్ పూతేసింది సుజాత.
ఆఖరుకి శంకర్ ‘సరే సుజీ… ఓ పని చేద్దాం! రేపు పొద్దున్నే నిన్ను లాయర్ దగ్గరికి తీసుకెళ్ళి మరలా పరిక్ష టైంకల్లా ఎగ్జామ్ సెంటర్ దగ్గర దింపేస్తాన’నని చెప్పేయటంతో నాస్మిన్ తో తను సరదాగా చెప్పిన అబద్ధం ఇలా నిజమై కూర్చుంది.
బహుశా… దీన్నే తధాస్తు దీవెనలని అంటారేమో!

ఇక రాజమండ్రిలో—
తన తల్లి ఇంటిలోనికి వెళ్ళిపోయాక, ఆవిడ చెప్పిన పలు విషయాలలో అంతర్లీనంగా కానవస్తున్న వివరాలను గ్రహించేందుకు ప్రయత్నిస్తోంది సౌమ్య మనసు. అమ్మతో సంభాషించాక తనలోని అనిశ్చితికి కొంతవరకు స్వాంతన లభించిందామెకు.
చల్లగా వీస్తున్న గాలికి తన చేతిలోని లెటర్ రెపరెపలాడుతుంటే దాన్ని రెండు చేతులతో పట్టుకుని చూసింది. అందులోని ప్రతి మాట తను చూసిన కరుకు మనిషిని సరికొత్తగా పరిచయం చేస్తుంటే మరోమారు ఆ లేఖని చదివింది.
అలా ఆమె చదువుతుండగా…
ఒకచోట, ‘…నీ చిరునవ్వు నా జ్ఞాపకంలో లిప్తకాలం మెదిలి నా మనసుకు కొత్త వూపిరిలూదింది.
ఆ క్షణం నాకు అర్ధమైంది. నా జీవితానికి సరికొత్త నిర్వచనం నువ్వని… నీ చిరునవ్వని…!’
ఆ పంక్తిని చదవగానే తన తల్లి తనతో అన్నది చప్పున జ్ఞాపకం వచ్చిందామెకు.
‘… అప్పుడు నాకు కనిపించిన ఒకే వెలుగు ఒడిలో పడుకున్న నువ్వు… నీ చిరునవ్వు!’
సౌమ్య కళ్లు విశాలమయ్యాయి.
అసంకల్పితంగా ఆమె మొహంలో చిరునవ్వు ప్రత్యక్షమయ్యింది.!
ఆ తర్వాత — ‘ఒక్కసారిగా అంపశయ్య మీంచి అమ్మ ఒడిలోకి మారినట్టు ఆ క్షణం వరకూ నా గుండెల్లో పరుచుకొన్న అలజడంతా ఆవిరై అవ్యక్తమైన ఆనందపు అలికిడితో మనసంతా నిండిపోయింది.’
అన్నది చదవగానే మనసు బరువెక్కిన భావన కలిగి కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి. రాతి హృదయమనుకున్న మనిషిలో ఇంతటి భావుకత నిండివుండటం ఆమెను ఆశ్చర్యపరిచింది.
ఏ మనిషినీ ఎదుర్కొన్న పరిస్థితులను బట్టీ అంచనా వెయ్యకూడదన్న తన తల్లి మాటల్లోని మర్మం ఆమెకు అర్ధమవసాగింది.
చివరగా ఒక నిర్ణయానికి వచ్చి తన దిండుక్రింద వున్న ఫోన్ ని తీసింది.